Wirus ostrego paraliżu pszczół (ang. Acute bee paralysis virus – ABPV lub APV) – wirus atakujący pszczoły.

Wirus ABPV został odkryty przypadkowo w 1963 roku przy okazji prac badawczych nad chronicznym paraliżem pszczół. Zespół objawów opisany został na podstawie dalszych badań laboratoryjnych, jednak przez następne lata wirus występował często u pszczół dorosłych, nie powodując objawów ani śmierci. Zakażenie stało się śmiertelne wraz z upowszechnieniem się u pszczół roztocza Varroa destructor^[1].

Objawy ostrego paraliżu pszczół są podobne do chronicznego paraliżu pszczół i obejmują drżenie ciała, nieskoordynowane ruchy i śmierć chorych osobników. W przypadku ostrego paraliżu pszczół objawy te występują szybciej niż po zarażeniu CBPV^[2].

Źródłem zakażenia dla larw mogą być zakażone pszczoły, które je karmią. Zarażone dużą ilością wirusów larwy zamierają licznie przed zasklepieniem, a przetrwałe stają się nosicielami. U pszczół dorosłych objawy nie są obserwowane, ponieważ wkrótce po wystąpieniu choroby, chory osobnik ginie. Największe nasilenie zachorowań, skutkujące wymieraniem kolonii, następuje na przełomie jesieni i zimy. Duża śmiertelność chorujących osobników jednocześnie ogranicza rozprzestrzenianie wirusa. Obecnie nasilenie występowania wirusa zmienia się cyklicznie w ciągu kilku lat^[1].

Zapobieganie ginięciu pszczół możliwe jest przez zabiegi skierowane na tępienie roztoczy Varroa destructor. Skuteczność tych działań jest jednak ograniczona, ponieważ infekcja wirusowa utrzymuje się przez pewien czas po usunięciu roztoczy^[1].