William Orlando Darby (ur. 8 lutego 1911 w Fort Smith, zm. 30 kwietnia 1945 w Torbole) – amerykański wojskowy, brygadier[1], twórca i dowódca oddziałów rangersów w czasie II wojny światowej
Życiorys
Urodził się w Fort Smith w stanie Arkansas, gdzie ukończył Belle Grove School i Fort Smith Senior High School[2].
W 1929 roku wstąpił do Akademii Wojskowej w West Point, którą ukończył w dniu 13 czerwca 1933 roku. Następnie rozpoczął służbę stopniu podporucznika w 1 batalionie 82 pułku artylerii polowej 1 Dywizji Kawalerii w Fort Bliss. W trakcie służby ukończył liczne kursy doskonalące, w tym także wykonywania morskich działań desantowych.
W listopadzie 1941 roku otrzymał przeniesienie na Hawaje, lecz atak na Pearl Harbor spowodował, że tam nie dotarł. Otrzymał wtedy przydział do 34 Dywizji Piechoty i wraz z nią udał się 15 stycznia 1942 roku do Irlandii Północnej. 27 stycznia 1942 roku został adiutantem dowódcy US Army Northern Ireland gen. mjr. Russella Hartle’a (wcześniej dowódcy 34 Dywizji Piechoty).
W dniu 8 czerwca 1942 roku został wyznaczony na dowódcę 1 Batalionu Rangersów i rozpoczął jego tworzenie na podobnych zasadach jak brytyjskie oddziały komandosów. Jako początek istnienia oddziału uznano dzień 19 czerwca 1942 roku. Następnie jako dowódca tego batalionu wziął udział w operacji Torch, podczas której dowodził desantem w rejonie portu Arzew. Następnie, od lutego do maja 1943 roku, uczestniczył w walkach na terenie Tunezji.
Po zakończeniu kampanii tunezyjskiej otrzymał polecenie stworzenia dalszych jednostek rangersów i 21 czerwca został dowódcą zgrupowania rangersów w Afryce Północnej, składającego się z 1, 3, 4 batalionu rangersów i 83 Chemical Mortar Battalion, oznaczonego jako Ranger Force, a nieoficjalnie zwanego Darby’s Rangers. Dowodził tym zgrupowanie w czasie walk na Sycylii, podczas desantu pod Salerno i desantu pod Anzio.
W dniu 16 lutego 1944 roku został dowódcą 179 pułku piechoty 45 Dywizji Piechoty, a następnie w kwietniu 1944 roku wrócił do Stanów Zjednoczonych, gdzie pracował w Wydziale Operacyjnym w Sztabie Generalnym Departamentu Wojny.
W dniu 29 marca 1945 roku na własną prośbę powrócił do Włoch, gdzie został zastępcą dowódcy 10 Dywizji Górskiej. W dniu 30 kwietnia 1945 roku został śmiertelnie raniony odłamkiem pocisku, który wybuchł obok stanowiska dowodzenia 10 Dywizji Górskiej w Torbole.
W dniu śmierci jego nazwisko znalazło się na liście oficerów rekomendowanych do awansu. Sekretarz wojny H. Stimson wbrew zasadom nie wycofał jednak nominacji i Darby został awansowany pośmiertnie do stopnia generała majora.
Początkowo został pochowany na cmentarzu wojennym w Cisterna, wśród żołnierzy poległych w czasie desantu pod Anzio. Później jego ciało zostało ekshumowane i w dniu 11 marca 1949 roku pochowane na cmentarzu Fort Smith National Cemetery.
Awanse
![]()
podporucznik (Second Lieutenant) (13 czerwca 1933)
porucznik (Lieutenant)
kapitan (Captain) (1 października 1940)
major (Major) (1942)
podpułkownik (Lieutenant Colonel) (1943)
pułkownik (Colonel) (1943)
brygadier (Brigadier General) (pośmiertnie, 15 maja 1945)
Odznaczenia
Przypisy
- ↑ Wbrew amerykańskim zasadom pośmiertnie awansowany do stopnia Brigadier General. (Ian Westwell, Simon Dunstan: Oddziały specjalne aliantów. Komandosi. US Rangers. Warszawa: Bellona, 2010, s. 175. ISBN 978-83-11-11707-5.).
- ↑ Maranda Radcliff: William Orlando Darby (1911–1945). www.encyclopediaofarkansas.net, 3 lipca 2008. [dostęp 2010-12-29]. (ang.).
Bibliografia
- Ian Westwell, Simon Dunstan: Oddziały specjalne aliantów. Komandosi. US Rangers. Warszawa: Bellona, 2010, s. 175. ISBN 978-83-11-11707-5.
- Ian Westwell: US Ranger „Leading the Way”. Ian Allan Publishing, 2003. ISBN 0-7110-2978-4. Brak numerów stron w książce
- Maranda Radcliff: William Orlando Darby (1911–1945). www.encyclopediaofarkansas.net, 3 lipca 2008. [dostęp 2010-12-29]. (ang.).
,_rotated.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
