Syn Eliasza, żydowskiego lekarza z Kolbuszowej. Od 1929 do 1938 należał do KPP. W latach 1933–1939 był więziony. Od 1941 do 1944 należał do WKP(b), od 1944 do 1948 do PPR, od 1948 do PZPR. Inspektor w Rejonowym Wydziale Oświaty w Łunińcu (1939–1940), dyrektor szkoły w Łunińcu (1940–1941), kierownik Działu Rolnego „Sztandaru Wolności” w Mińsku (1941), kierownik Redakcji Polskiej Wszechzwiązkowego Komitetu Radiowego w Moskwie (1941–1944), kierownik radia Związku Patriotów Polskich w Moskwie (1944). W sierpniu 1944 rozpoczął starania o wznowienie działalności rozgłośni, początkowo w Lublinie, a następnie w Warszawie. Został pierwszym powojennym szefem Polskiego Radia (1944–1951)[1]. Od czerwca 1949 do maja 1951 był prezesem Centralnego Urzędu Radiofonizacji Kraju[2]. W latach 1951–1956 pełnił obowiązki podsekretarza stanu w Ministerstwie Poczt i Telegrafów, następnie Ministerstwie Łączności. W latach 1956–1968 był pełnomocnikiem rządu ds. wykorzystania energii jądrowej. Od 20 czerwca 1964 do 16 listopada 1968 był zastępcą członka KC PZPR[3]. W związku z antysemicką kampanią marcową odwołany ze stanowiska.
↑Wilhelm Billig prezesem CURK. „Ilustrowany Kurier Polski”. Rok V, Nr 324, s. 1, 24 listopada 1949. Bydgoszcz: Spółdzielnia Wydawnicza „Zryw”. [dostęp 2023-07-21].
↑M.P. z 1945 r. nr 39, poz. 94 „w uznaniu zasług, położonych dla sprawy radiofonii w Polsce, a w szczególności odbudowy Centralnej Rozgłośni Polskiego Radia w Raszynie”.
