W okresie międzywojennym był nauczycielem szkół średnich w Warszawie i Łodzi. W latach 1920–1925 prowadził zajęcia w Państwowym Instytucie Pedagogicznym[1]. Od 1923 był profesorem historii pedagogiki w Wolnej Wszechnicy Polskiej[2]. Tam w 1937 został profesorem zwyczajnym. Od 1926 wykładał także na Uniwersytecie Warszawskim[1].
Podczas okupacji hitlerowskiej został 10 listopada 1939 został aresztowany przez gestapo i przez 3 miesiące więziono go na Pawiaku. Był dziekanem tajnego Wydziału Pedagogicznego Wolnej Wszechnicy Polskiej[1]. Na WWP pracował do jej rozwiązania w 1949[1].
W latach 1945–1950 był profesorem Uniwersytetu Łódzkiego, gdzie wykładał filozofię i pełnił funkcję kierownika Katedry Filozofii w Polsce. Organizował tam jako dziekan Wydział Pedagogiczny[1]. Od 1951 do 1955 był nauczycielem akademickim Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego (wykładał tam historię filozofii), a następnie, od 1955 do 1963, profesor Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie (kierownik Katedry Historii Filozofii na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej)[2][1].
