Pozyskane młode pędy po przesortowaniu przeznaczone są do dalszej obróbki, czyli korowania. Istnieją cztery metody korowania wikliny: moczarkowanie, pędzenie, gotowanie (warzenie) i parzenie.
Moczarkowanie odbywa się w moczarkach naturalnych (w potokach, stawach, jeziorach, rozlewiskach, odnogach rzecznych) lub w moczarkach sztucznych (betonowe z dnem pokrytym kilkucentymetrową warstwą piasku). Moczarkowanie rozpoczyna się wczesną wiosną i trwa od trzech do sześciu tygodni. Zależy to od panującej pogody i gatunku wikliny. W okresie pobudzenia wikliny, gdy na prętach ukażą się liście, należy rozpocząć korowanie. Uzyskaną w ten sposób białą wiklinę suszy się, chroniąc przed deszczem i słońcem.
Pędzenie odbywa się w stałych moczarkach betonowych, umieszczonych w budynkach, gdzie można utrzymać wymaganą temperaturę wody i otoczenia. Metoda ta umożliwia uzyskanie białej wikliny cztery do pięciu razy w ciągu zimy.
Gotowanie (warzenie) wikliny prowadzi się w żelaznych kotłach o różnych wymiarach, z własnym paleniskiem. Czas gotowania powinien wynosić ok. 4 godzin; zależy on od gatunku i stanu zaschnięcia wikliny. Po ostudzeniu wikliny w basenach z zimną wodą można przystąpić do korowania. Uzyskaną czerwoną wiklinę suszy się na powietrzu.
Parzenie wikliny polega na parowaniu wikliny w specjalnych kotłach pod ciśnieniem dwóch lub trzech atmosfer. Po ostudzeniu wiklinę koruje się i suszy.
