Anatolij Aloszyn, Jurij Andriejew, Aleksandr Barykin, Ludmiła Barykina, Leonid Berger, Nina Brodska, Aleksandr Bujnow, Aleksiej Glyzin, Aleksandr Gradski, Aleksandr Dobronrawow, Aleksandr Dobrynin, Aleksandr Lerman, Aleksiej Puzyriow, Igor Gataullin, Wiaczesław Mależik, Robert Muszkambarian, Ałła Pugaczowa, Swietłana Riezanowa, Władimir Fazyłow, Wiktor Czajka, Jurij Czernawski
W marcu 1968 roku pianista oraz kompozytor Pawieł Słobodkin założył zespół wokalno-instrumentalny Wiesiołyje Riebiata jako jeden z pierwszych w Związku Radzieckim[4]. W tym samym roku zespół został zdobywcą pierwszej nagrody w ogólnozwiązkowym konkursie „Na najlepsze wykonanie piosenek młodzieżowych”, natomiast w następnym roku zespół Wiesiołyje Riebiata zdobył pierwszą nagrodę w ogólnozwiązkowym konkursie „Na najlepsze wykonanie piosenek radzieckich”[2]. W 1970 roku za pośrednictwem wydawnictwa Miełodija zespół wydał swój debiutancki album[5]. W 1972 roku napisana została piosenka Jaki piękny jest ten świat (ros.Как прекрасен этот мир)[2].
W 1973 roku zespół nagrał jeden z najbardziej znanych albumów – Miłość – wielki kraj(inne języki) (ros.Любовь – огромная страна). W tym samym roku zespół Wiesiołyje Riebiata został laureatem konkursu muzycznego w Liverpoolu. Był to międzynarodowy sukces Związku Radzieckiego na scenie muzyki pop[2]. W 1974 roku wydany został pierwszy album LP zespołu – Miłość – wielki kraj(inne języki) (ros. Любовь – огромная страна)[6]. W 1976 roku na międzynarodowym konkursie muzycznym w Pradze zespół zdobył swoją pierwszą nagrodę[2].
Jesienią 1974 roku Pawieł Słobodkin zaprosił do zespołu młodą wówczas piosenkarkę Ałłę Pugaczową[1]. Wynikiem tej współpracy było zwycięstwo Pugaczowej na międzynarodowym konkursie „Złoty Orfeusz” w Bułgarii w 1975 roku z piosenką pt. Harlekin (ros.Арлекино) zaaranżowaną przez Pawła Słobodkina[2]. Dzięki tej piosence Pugaczowa zdobyła popularność w całym ZSRR. W 1975 zespół Wiesiołyje Riebiata nagrał pierwszą solową płytę dla Ałły Pugaczowej[2]. W 1976 roku zespół odbył dwie trasy koncertowe w Niemczech jako honorowi goście na międzynarodowym konkursie muzyki pop, w ramach festiwalu szlagierów w Dreźnie[2].
W 1978 roku zespół wydał kolejny album pt. Powinniśmy być przyjaciółmi (ros.Дружить нам надо), który stanowił część oprawy kulturalnej igrzysk olimpijskich, które odbyły się dwa lata później w Moskwie[potrzebny przypis].
W 1981 roku zespół Wiesiołyje Riebiata wystąpił na ogólnozwiązkowym festiwalu muzycznym Erewań-81(inne języki) i zdobył nagrodę publiczności[1].
W 1983 zespół wydał swój czwarty album pt. Bananowe wyspy (ros.Банановые острова)[5].
W 1985 roku zespół Wiesiołyje Riebiata wziął udział w międzynarodowym konkursie piosenki pop „Bratysławska lira” i zdobył główną nagrodę za utwór Wędrowni artyści (ros.Бродячие артисты), zaaranżowany przez Pawła Słobodkina[2].
W 1988 roku za wielkie zasługi w dziedzinie muzyki ministerstwa kultury ZSRR oraz Rosyjskiej FSRR nadały status teatru muzycznego dla zespołu Wiesiołyje Riebiata, koncertującego w Czechosłowacji i na Węgrzech[7][2][8]. W 1991 roku zespół po raz szósty był laureatem ogólnozwiązkowego konkursu muzycznego Piosenka roku oraz świętował swoje 25-lecie serią koncertów w Moskwie, Kijowie i Leningradzie[7][4].
W 2003 roku Pawieł Słobodkin wraz z zespołem Wiesiołyje Riebiata otrzymał złotą płytę od kierownictwa wytwórni Miełodija[8].
Od 2007 roku Słobodkin wydawał archiwalne nagrania zespołu Wiesiołyje Riebiata, w tym m.in. album Gdy jesteśmy sami w ciszy (ros.Когда молчим вдвоём)[8] czy też Chwileczkę!!! (ros.Минуточку!!!)[5]. W 2011 roku opublikowano album Cherchez la... (zapis oryginalny: Шерше ля...)[5]. W grudniu 2015 roku ukazał się nowy, 14-sty album zespołu – Rozdroża przeznaczenia (ros.Перекрёсток судьбы)[9][5].
Zespół został rozwiązany w 2017 roku w związku ze śmiercią Pawła Słobodkina[10][11].
