Więdnięcie – utrata turgoru w komórkach budujących organy roślin. Wyróżniane są trzy poziomy więdnięcia^[1]:

• więdnięcie początkowe,
• więdnięcie okresowe,
• więdniecie trwałe.

Więdnięcie początkowe występuje często u roślin, zwykle o okresie dnia, gdy transpiracja jest wysoka. Nie powadzi do trwałych uszkodzeń i ustępuje po opadach deszczu lub w nocy, gdy roślina uzupełni deficyt wody.

Więdnięcie okresowe powstaje na skutek dłużej trwającej suszy. Organy roślin tracą turgor a starsze liście opadają. Dochodzi do trwałego uszkodzenia rośliny i związanego z tym spadku intensywności procesów metabolicznych. W nocy lub po deszczu roślina regeneruje się.

Więdnięcie trwałe to sytuacja gdy roślina nie jest w stanie uzupełnić zapasu wody, ze względu na jej niedobór w glebie. Zawartość wody w glebie prowadząca do trwałego więdnięcia jest określana jako punkt trwałego więdnięcia. Dłuższy deficyt wody prowadzi do śmierci rośliny^[1].

Więdnięcie czasami jest objawem chorobowym po opanowaniu rośliny przez patogena. Przyczyną patologicznego więdnięcia może być^[2]:

• działanie wytwarzanych przez patogena toksyn, które zakłócają zdolność błon plazmatycznych do zatrzymywania wody. Np. wydzielany przez grzyba Fusarium oxysporum kwas fuzariowy powoduje więdnięcie pomidorów
• porażenie naczyń. Powodują to niektóre bakterie, np. Erwinia partheni i grzyby, np. z rodzaju Verticillium
• uszkodzenie korzeni lub podstawy źdźbła przez niektóre grzyby (np. Gaeumannomyces graminis), czy bakterie (Plasmodiophora brassicae)
• uszkodzenie kutykuli lub tkanki okrywającej prowadzące do nadmiernego parowania. Dokonuje tego np. grzyb Venturia inaequalis

Więdnięcie roślin spowodowane przez patogeny najczęściej kończy się śmiercią roślin^[2].