Solidnie wykształcony, opiekował się uczonym duchowieństwem. Na jego polecenie i pod jego opieką Dymitr (Tuptało) podjął pracę nad swoją Mineją[1]. Bronił Sylwestra (Miedwiediewa) przed zarzutami herezji, przez co patriarcha moskiewski i całej Rusi Joachim groził mu ekskomuniką[3].
Jego działalność w Kijowie przypadła na okres, w którym decydowała się jurysdykcyjna przynależność prawosławnej metropolii kijowskiej. Początkowo Warłaam (Jasiński) sprzeciwiał się podporządkowaniu administratury Patriarchatowi Moskiewskiemu, opowiadając się za dotychczasową zależnością metropolii od Patriarchatu Konstantynopolitańskiego. Jednak po usankcjonowaniu przejścia metropolii w jurysdykcję patriarchów moskiewskich przez prawosławne patriarchaty starożytne archimandryta Warłaam zaakceptował tę decyzję. W 1690 przyjął chirotonię biskupią i natychmiast po niej został mianowany metropolitą kijowskim, halickim i całej Małorosji[1]. W ocenie Ćwikły w swojej dalszej działalności prowadził, podobnie jak jego poprzednik na urzędzie metropolita Gedeon, politykę prorosyjską, w rezultacie której zanikała liturgiczna i administracyjna odrębność administratury na rzecz jej ścisłej integracji z prawosławiem tradycji rosyjskiej[4]. Odmienne stanowisko przedstawił Włodzimierz Mokry, którego zdaniem postawa i poglądy Warłaama były antymoskiewskie, a metropolita starał się bronić odrębności tradycji prawosławia na ziemiach ukraińskich[5].
Zmarł w 1707 i został pochowany w ławrze Pieczerskiej.
↑M. Bendza, Inkorporacja metropolii kijowskiej do patriarchatu moskiewskiego [w:] red. Mironowicz A., Pawluczuk U., Chomik P.: Autokefalie Kościoła prawosławnego w Polsce. Białystok: Uniwersytet w Białymstoku, 2006, s. 102. ISBN 978-83-7431-062-8.
↑Wysszyj swiaszczennonaczalnik. W: A. Bogdanow: Russkije patriarchi. T. II. Moskwa: Tierra, 1999, s. 213. ISBN 5-300-02408-2.
↑L. Ćwikła: Polityka władz państwowych wobec Kościoła prawosławnego i ludności prawosławnej w Królestwie Polskim, Wielkim Księstwie Litewskim oraz Rzeczypospolitej Obojga Narodów w latach 1344–1795. Lublin: Wydawnictwo Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2006, s. 252. ISBN 83-7363-350-2
↑W. Mokry, Stosunek państwowych i cerkiewnych władz moskiewskich do ukraińskiej Cerkwi prawosławnej i unickiej w wiekach XVII–XX [w:] red. R. Łużny, F. Ziejka, A. Kępiński, Unia brzeska. Geneza, dzieje i konsekwencje w kulturze narodów słowiańskich, Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „UNIVERSITAS”, Kraków 1994, ISBN 83-7052-220-3, s.84
