Syn Bogusława V i Adelajdy, księżniczki brunszwickiej, młodszy brat (przyrodni) Kaźka (Kazimierza IV) słupskiego i starszy, rodzony Bogusława VIII. W 1377 objął władzę w księstwie słupskim po śmierci Kaźka; po pewnym czasie do współrządów dopuścił Bogusława VIII, któremu kilkakrotnie wydzielał różne części księstwa. Usiłował uzyskać od Polski ziemię kujawską i dobrzyńską po starszym bracie, ale bez powodzenia[1].
Warcisław, książę szczeciński otrzymuje od Władysława, króla polskiego, gród Nakło.
W 1386 w Lęborku, wraz z bratem Bogusławem VIII zawarł przeciwko Polsce sojusz z zakonem krzyżackim, który obiecał mu pomoc w zdobyciu ziem po Kaźku i wspomógł znaczną sumą pieniędzy[2]. W 1388 jego syn Bogusław został adoptowany przez królową Małgorzatę I, otrzymał nowe imię Eryk, został koronowany na króla Norwegii, a później panował w trzech państwach skandynawskich jako Eryk Pomorski[3][4][5]. Warcisław VII przeszedł w tym czasie na stronę Polski, nie wywiązując się z sojuszu z krzyżakami i wprowadził blokadę dróg wiodących z Niemiec do państwa zakonnego, uniemożliwiając przybywanie nowych rycerzy do zakonu. W 1390 wraz z Bogusławem VIII zawarł w Pyzdrach układ z Władysławem Jagiełłą, otrzymując Nakło nad Notecią w zamian za prowadzenie dalszej blokady lądowej państwa krzyżackiego. W latach 1391–1392 odbył pielgrzymkę do Ziemi Świętej[2].
Został zamordowany w niewyjaśnionych okolicznościach na początku 1395, prawdopodobnie pod zamkiem w Szadzku, być może za sprawą krzyżaków. Jego miejsce pochówku nie jest znane[6].
