Waldemar Hinc

Data i miejsce urodzenia	6 maja 1925 Wyszogród[1]
Data śmierci	18 grudnia 2018
Zawód, zajęcie	architekt
Odznaczenia

Waldemar Stanisław Hinc (ur. 6 maja 1925 w Wyszogrodzie, zm. 18 grudnia 2018) – polski architekt^[2].

W 1952 uzyskał dyplom na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej i w tym samym roku skierowany do pracy w Warszawie, został członkiem Oddziału Warszawskiego SARP. W latach 1952–2010 był związany z Biurem Projektów Budownictwa Ogólnego w Warszawie, gdzie od 1974 był kierownikiem pracowni. Był między innymi współautorem wraz z Janem Bogusławskim i Wojciechem Kowalczykiem projektu budynku Ambasady PRL w Moskwie oraz wraz z Ryszardem Trzaską zespołu budynków Politechniki w Białymstoku z 1981, wyróżnionego Nagrodą Ministra Budownictwa. Był także projektantem Hali Judo AWF w Warszawie oraz Europejskiego Centrum Promocji Kultury Regionalnej i Narodowej „Matecznik-Mazowsze” w Otrębusach-Karolinie^[2].

Był członkiem Mazowieckiej Okręgowej Izby Architektów RP^[3]i rzeczoznawcą SARP^[1].

Do końca życia był związany z rodzinnym Rogozinem. Uczestniczył w życiu szkoły podstawowej im. swojego ojca, Czesława Hinca. Był pasjonatem historii rodzinnych stron oraz historii rodu Hinców, którą starał się usystematyzować we własnych publikacjach. Jego książka, Sklepienie i kamień. Opowieść o Rogozinie, pozostaje podstawowym źródłem wiedzy m.in. na temat czasów okupacji hitlerowskiej ziem Mazowsza Płockiego.

• Czas miniony: Płock - Małachowianka, Warszawa 2011,
• Wyszogród – smuga pamięci, Pułtusk 2011,
• Sklepienie i kamień. Opowieść o Rogozinie, Pułtusk 2011,
• Kształt czasu, Warszawa 2012,
• Hińcowie, Warszawa 2016.