PROFILPELAJAR.COM

Dzień Wagarowicza
	; Katalońscy wagarowicze pijący piwo
Dzień	21 marca
Państwa	Polska,; Litwa (niektóre rejony)
Typ święta	szkolne
Zwyczaje	ucieczka z lekcji, wagary
Upamiętnia	pierwszy dzień wiosny (kalendarzowej)

Ten artykuł od 2019-03 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Wagary, ucieczka z lekcji (łac. vagari „błąkać się, wałęsać się”) – samowolne uchylanie się od obowiązku szkolnego przez ucznia, nieuzasadniona (z punktu widzenia władz szkolnych; nieobejmująca np. choroby), jedno- lub wielokrotna, celowa oraz świadoma nieobecność ucznia na obowiązkowych zajęciach lekcyjnych.

Podział

Wagary można dzielić według:

częstotliwości:
- okazjonalne (jednokrotna, wyjątkowa absencja w dłuższej perspektywie czasowej),
- sporadyczne (od czasu do czasu),
- systematyczne (regularne w dłuższej perspektywie czasowej),
- trwałe (trwające przez dłuższy okres, np. kilka dni, tygodni, czy miesięcy).
formy realizacji:
- selektywne (opuszczanie wybranych godzin lekcyjnych),
- całkowite (nieobecność podczas całego dnia zajęć).
podmiotu:
- indywidualne (jednostkowe),
- grupowe (obejmujące grupę osób lub też całą klasę, a nawet szkołę)^[1].

Można je też podzielić na instrumentalne i ucieczkowe. Te pierwsze mogą mieć charakter przygodowo-rozrywkowy, koleżeński, kompensacyjny (np. potrzeba akceptacji), a nawet przestępczy, a drugie stanowią mechanizm obronny, ucieczkę przed sytuacją konfliktową, lękową lub stresową^[1].

Mały wagarowicz, Anton Ebert, 1885
Wagarowicz, Ludwiga Knaus, 1861

Przeciwdziałanie

Na świecie niektóre władze szkolne walczą z problemem wagarów poprzez uruchamianie specjalnych numerów telefonicznych (tzw. „gorących linii”), pod które można zgłaszać przypadki wagarów. W Dystrykcie Kolumbii (USA) istnieje Departament Policji ds. Wagarów i Godziny Policyjnej oraz specjalne wozy policyjne w celu zatrzymania młodocianych. Istnieje bowiem zakaz swobodnego przemieszczania się młodzieży na ulicach i w miejscach publicznych w określonych godzinach (zwykle nocnych).

Wagarowicz, obraz nieznanego malarza, przedstawiający karanie opuszczającego lekcje
Telefoniczna „Gorąca linia”
Pojazd policyjny Dystryktu Kolumbii ds. Wagarów i Godziny Policyjnej
Obraz Kłoda wagarowicza, Ralpha Hedleya z 1899 roku pokazuje poniżenie wagarującego

Wagary a wiosna

Wagary nasilają się zwłaszcza w okresie wiosennym, a potęguje je ładna, słoneczna pogoda. Jest to związane z typowym dla większości ludzi mieszkających w strefie klimatu umiarkowanego rozprężeniem wiosennym i ogromną chęcią przebywania na świeżym powietrzu w miejscu pełnym słońca, następującym po długim zimowym czasie jego braku.

W skrajnych przypadkach taka absencja może dotyczyć całej klasy szkolnej (spowodowana jest wówczas zwykle obawą przed jakimś trudnym egzaminem lub pracą klasową) lub nawet kilku klas oraz całej szkoły np. w pierwszy dzień wiosny kalendarzowej (21 marca), czego przykładem w Polsce jest obchodzone przez uczniów w tym dniu nieformalne święto Dzień Wagarowicza. Część władz szkolnych próbuje ograniczyć lub na swój sposób zalegalizować wagary w tym dniu poprzez organizację imprez szkolnych (i pozaszkolnych) oraz okolicznościowych wyjść (np. do najbliższego parku w celu uczczenia pierwszego dnia wiosny, w postaci tradycyjnego topienia Marzanny – symbolu odchodzącej zimy).

Przypisy

↑ ^a ^b Małgorzata Papier, ZJAWISKO WAGAROWANIA WŚRÓD UCZNIÓW SZKÓŁ GIMNAZJALNYCH – RAPORT Z BADAŃ, [w:] KULTURA – PRZEMIANY – EDUKACJA. Tom II. Myśl o wychowaniu. Teorie i zastosowania edukacyjne, Wydawnictwo Uniwersytet Rzeszowskiego, Rzeszów, 2014, s. 67, ISBN 978-83-7996-078-1.