PROFILPELAJAR.COM

Władysław Wiśniewski
Władysław Wisa
Wróbel, Pasek
	; Władysław Wiśniewski (ze zbiorów NAC)
	podporucznik
Data i miejsce urodzenia	1 września 1915 ; Ciszyca Dolna
Data i miejsce śmierci	28 listopada 1984 ; Kraków
	Przebieg służby
Lata służby	1939–1944
Siły zbrojne	Wojsko Polskie; Polskie Siły Zbrojne; Armia Krajowa
Jednostki	49 Huculski Pułk Strzelców, 2 Dywizja Strzelców Pieszych, 1 Samodzielna Brygada Strzelców, Obwód Wieliczka Okręgu Kraków AK
Stanowiska	dowódca drużyny, instruktor dywersji
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa; kampania wrześniowa
	Odznaczenia
	;

Władysław Wiśniewski vel Władysław Wisa ps. Wróbel, Pasek (ur. 1 września 1915 w Ciszycy Dolnej, zm. 28 listopada 1984 w Krakowie) – polski nauczyciel, podporucznik piechoty Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie i Armii Krajowej, cichociemny.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Józefa, rolnika, i Eleonory z domu Stępień. Do 1931 roku uczył się w szkole powszechnej w Tarłowie^[1]. Po ukończeniu Gimnazjum Męskiego Kurii Diecezjalnej w Sandomierzu i uzyskaniu w 1937 roku matury, odbył dywizyjny Kurs Szkoły Podchorążych Rezerwy przy 4 Pułku Piechoty Legionów w Kielcach. Awansowany na stopień starszego strzelca podchorążego, przeniesiony do rezerwy z przydziałem jako dowódca drużyny do 49 Pułku Piechoty^[1]. Od 1938 roku studiował w Państwowym Pedagogium im. Ewarysta Estkowskiego w Lublinie.

We wrześniu 1939 roku walczył w 49 Huculskim Pułku Strzelców jako dowódca drużyny. Uczestniczył w bitwach m.in. pod Stryjem i Bolechowem. 16 września był ranny w nogę. 20 września przekroczył granicę polsko-węgierską. Był internowany na Węgrzech. 15 maja 1940 roku dotarł do Francji, gdzie został skierowany do Ośrodka Zapasowego 2 Dywizji Strzelców Pieszych. Po upadku Francji ewakuował się do Wielkiej Brytanii, gdzie przydzielono go do 1 Batalionu Strzelców Podhalańskich 1 Brygady Strzelców.

Zgłosił się do służby w kraju. Po przeszkoleniu w dywersji został zaprzysiężony 29 listopada 1942 roku w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza. Zrzutu dokonano w nocy z 17 na 18 lutego 1943 roku w ramach operacji „Wall” dowodzonej przez kpt. naw. Mieczysława Kuźmickiego (zrzut na placówkę odbiorczą „Lis” 14 km na południowy wschód od Mińska Mazowieckiego). W czasie skoku, na skutek bardzo małej wysokości samolotu, doznał poważnych obrażeń. W czasie aklimatyzacji w Warszawie został aresztowany przez Gestapo. Uciekł w czasie przesłuchania, skacząc z I piętra. Dostał przydział do Okręgu Kraków AK. W marcu 1943 roku skierowano go na stanowisko instruktora dywersji w Obwodzie Wieliczka. Prowadził szkolenia na kursach podchorążych, brał udział w akcjach likwidacyjnych i dywersyjnych, m.in. w nocy z 29 na 30 stycznia 1944 roku – w nieudanej akcji na pociąg wiozący Hansa Franka, koło Grodkowic.

Od marca 1945 roku pracował jako nauczyciel gimnastyki, języka angielskiego, historii i przysposobienia wojskowego w: Wymyślinie, Świeciu nad Wisłą i Proszowicach. Ujawnił się 23 kwietnia 1947 roku, był rozpracowywany przez Urząd Bezpieczeństwa. W marcu 1948 roku wstąpił do PPR i od grudnia 1948 roku – po połączeniu z PPS – był członkiem PZPR. W czerwcu 1954 roku skreślono go z listy członków partii, jednak w 1964 roku ponownie wstąpił w jej szeregi.

W 1952 roku uzyskał na AWF w Warszawie dyplom umożliwiający mu nauczanie wychowania fizycznego (WF-u) w szkołach średnich. Uczył WF-u w II Liceum Ogólnokształcącym im. Króla Jana III Sobieskiego w Krakowie (1954–1958) i w XIV Liceum Ogólnokształcącym im. Mikołaja Kopernika w Krakowie (1958–1975). Po przejściu na emeryturę w 1975 roku pracował na pół etatu w Technikum Budowlanym przy obecnej ul. Juliusza Leo w Krakowie.

W 1945 roku ożenił się z Olgą z domu Horbaczuk (1916–1970). Mieli dwoje dzieci: Macieja (ur. 1949) i Olgę (ur. 1952), zamężną Bielecką.

Zmarł w Krakowie, pochowany na cmentarzu Rakowickim (kwatera XVII-8-43)^[2].

Awanse

starszy strzelec podchorąży – 1938
kapral podchorąży – 31 grudnia 1941 roku
podporucznik – ze starszeństwem od 17 lutego 1943 roku.

Ordery i odznaczenia

Przypisy

↑ ^a ^b Władysław Wiśniewski - Cichociemny [online], Cichociemni elita dywersji [dostęp 2024-09-20] (pol.).
↑ Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych [online], www.zck-krakow.pl [dostęp 2024-09-20] .

Bibliografia

Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 4. Zwierzyniec – Rzeszów: Obywatelskie Stowarzyszenie „Ostoja”, 2011, s. 237–239. ISBN 978-83-933857-0-6.
Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1984, s. 436. ISBN 83-211-0537-8.
Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, 1984, s. 127.