Grupa więźniów politycznych Pawiaka, 1906. Pierwszy z lewej Władysław Okręt. Obok niego z tyłu stoi Tytus Filipowicz[1].
Urodził się 29 kwietnia 1870 w Warszawie. Jego rodzicami byli Rudolf Okręt, kupiec, publicysta, księgarz i wydawca żydowskiego pochodzenia oraz Matylda z domu Paprocka[2].
Do gimnazjum uczęszczał w Warszawie, a po jego ukończeniu poznawał fach wydawniczy w Lipsku (pierwotnie miał kształcić się w zawodzie handlowym[3]). Po powrocie do Warszawy pracował w branży księgarsko-wydawniczej[2]. W 1901 zmienił wyznanie z judaizmu na kalwinizm[2].
W 1905 wydał w Warszawie „Rocznik Naukowo-Literacko-Artystyczny”. Zawierał on noty biograficzne współcześnie żyjących literatów, aktorów, księgarzy, muzyków. Było to ważne dzieło i bywało nadal używane nawet ponad 70 lat po wyjściu drukiem. W tym samym roku Okręt zaczął wydawać mające lewicowy charakter czasopismo „Nowiny”; zostało ono zawieszone po 17 numerach. Jego współpracownikami byli m.in. Hieronim Kon, Leo Belmont, Bolesław Gorczyński i Mieczysław Srokowski. Okręt został kilka razy aresztowany za tzw. przestępstwa prasowe[4]. Jeden z takich przypadków opisał w artykule „Na Pawiaku. Wspomnienie więźnia stanu” („Nowiny” 1905 nr 14–17)[2].
W 1908 został skazany na rok twierdzy, ponownie za przestępstwa prasowe związane z wydawaniem „Nowin”[3]. Wyrok odbywał we Włocławku, a potem w Warszawie przy ul. Dzielnej tj, na Pawiaku[3]. W jego trakcie zmarł na anewryzm serca dwa miesiące przed końcem kary, 15 sierpnia 1910[5][3]. „Tygodnik Ilustrowany” i Polski Słownik Biograficzny podają, że nie były to dwa miesiące, lecz dwa tygodnie[2][6] oraz że warunki życia więziennego miały związek z rozwojem choroby serca[2] lub bezpośrednio ze śmiercią będącą skutkiem schorzenia[6].
Żoną Władysława Okręta była Cezara Skoryna, z którą miał córkę. Jego teściem był Cezary Skoryna, przemysłowiec i społecznik warszawski[2][7]. Bratem Władysława był adwokat i dziennikarz Leon Okręt[2]. Mężem siostry Władysława był Stanisław Aleksander Kempner[8].
.jpg)
