Władysław Kocot

Władysław Kocot
podporucznik rezerwy piechoty podporucznik rezerwy piechoty
Data i miejsce urodzenia

15 lipca 1900
Szczeglin Poduchowny

Data i miejsce śmierci

22 września 2000
Drążdżewo

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

13 pułk piechoty

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa

Późniejsza praca

nauczyciel

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Medal 40-lecia Polski Ludowej Krzyż za udział w Wojnie 1918–1921 Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939” Medal Srebrny za Długoletnią Służbę Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal za Długoletnie Pożycie Małżeńskie Srebrny Medal „Za Zasługi dla Pożarnictwa”
Złota Odznaka ZNP

Władysław Kocot (ur. 15 lipca 1900 w Szczeglinie Poduchownym, zm. 22 września 2000 w Drążdżewie) – polski nauczyciel, działacz społeczny, pamiętnikarz, weteran wojny z 1920 roku. Podporucznik rezerwy piechoty Wojska Polskiego[1].

Życiorys

Syn Jana i Zofii[1]. Ukończył carską szkołę rządową w Sypniewie, preparandę i seminarium nauczycielskie w Pułtusku (1923), Wyższy Kurs Nauczycielski w Zamościu (1928), Wyższy Kurs Nauczycielski w Obozie Jeńców Wojennych w Murnau (Oflag VIIA) w Niemczech. Uczestnik – ochotnik wojny polsko-bolszewickiej i żołnierz kampanii wrześniowej 1939 r. w stopniu podporucznika, walczył w 13 pułku piechoty. Po klęsce wrześniowej kilka lat spędził w niewoli niemieckiej w oflagach: Działdowo, Prenzlau, Kluczbork i VII A Murnau. Powrócił z niewoli 13 września 1945 r. W roku 2000 awansowany do stopnia majora. W latach 1923–1928 nauczyciel i kierownik szkoły powszechnej w Załogach. Od 1928 do 1939 r. oraz w latach 1945–1970 nauczyciel szkoły powszechnej w Drążdżewie (od 1946 do 1958 r. kierownik tej szkoły). Organizował przedstawienia teatralne, zabawy i loterie fantowe w celu zbiórki pieniędzy na budowę szkół w Załogach oraz remizy tamże i w Drążdżewie, likwidował analfabetyzm, upowszechniał czytelnictwo, opiekował się organizacjami młodzieżowymi, działał w OSP, ZNP, LOK, PCK, kółkach rolniczych, Polskim Związku Pszczelarskim i Związku Inwalidów Wojennych oraz organizacjach kombatanckich. Ze względu na swą postawę polityczną przez szereg lat był izolowany przez władze PRL[potrzebny przypis]. W roku 1958 nie zgodził się na zdjęcie krzyży w szkole drążdżewskiej, za co zwolniono go dyscyplinarnie z funkcji jej kierownika.

Autor pamiętników rodzinnych i wojennych. Pamiętniki z wojny 1920 r. były drukowane we fragmentach w miesięczniku Ziemia Przasnyska. Współpracował z prof. Witoldem Doroszewskim w zakresie opisu gwar Kurpi i Mazowsza. Żonaty od 1928 r. z Genowefą Lucyną z Chrzanowskich (1912–2000). Pięcioro dzieci: Cezary (1929–2013), Donata (1932–2018), Halina (ur. 1934), Janusz (ur. 1946) i Jerzy (ur. 1948). Spoczywa w grobie rodzinnym na cmentarzu parafialnym w Płoniawach.

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b straty osobowe - Szukaj w bazie [online], straty.pl [dostęp 2018-11-16] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-04].

Bibliografia

  • Stanisław Pajka, Słownik Biograficzny Kurpiowszczyzny XX wieku, Kadzidło 2008, s. 460-461, ISBN 83-916349-2-2.
  • Katarzyna Ewa Chodkowska, Wizerunek Władysława Kocota nauczyciela wiejskiego, praca licencjacka na WSH w Pułtusku, 1998.
  • Władysław Kocot, Pamiętniki i korespondencja z lat 1920, 1939-1945, Pułtusk 2009, ze zbiorów Archiwum Państwowego m. st. Warszawy, Oddział w Pułtusku.