PROFILPELAJAR.COM

Vlatko Kovačević
	; Kovačević vs. Robert Bellin (1973)
Data i miejsce urodzenia	26 marca 1942 ; Dubrownik
Obywatelstwo	Jugosławia; Chorwacja
Tytuł szachowy	arcymistrz (1976)
Ranking FIDE	2466
Ranking krajowy FIDE	niesklasyfikowany na liście aktywnych

Vlatko^[1] Kovačević (ur. 26 marca 1942 w Dubrowniku) – chorwacki szachista, arcymistrz od 1976 roku.

Kariera szachowa

W 1968 r. reprezentował Jugosławię na drużynowych mistrzostwach świata studentów, rozegranych w Ybbs^[2]. Pomiędzy 1971 a 1990 r. sześciokrotnie uczestniczył w drużynowych mistrzostwach państw bałkańskich, zdobywając wspólnie z drużyną 6 medali (w tym trzy złote, w latach 1975, 1985 i 1990)^[3]. W latach 80. XX wieku należał do ścisłej czołówki jugosłowiańskich szachistów, dwukrotnie (1983, 1989) zdobywając srebrne medale drużynowych mistrzostw Europy^[4]. W latach 1982–1990 czterokrotnie wystąpił w reprezentacji Jugosławii na szachowych olimpiadach (w 1990 r. zdobywając brązowy medal za indywidualny wynik na IV szachownicy w zespole Jugosławii B), poza tym w turniejach olimpijskich startował jeszcze dwukrotnie (1992, 1998), w drużynie Chorwacji^[5]. Wielokrotnie startował w indywidualnych mistrzostwach Jugosławii (do 1991) oraz Chorwacji, w 1985 r. zdobywając w Nowym Sadzie brązowy medal.

W 1970 r. wystąpił w rozegranym w dwóch miastach (Rovinj i Zagrzeb) "Turnieju Wolności", w którym uczestniczyli zawodnicy ówczesnej ścisłej światowej czołówki (m.in. Robert Fischer, Vlastimil Hort, Wasilij Smysłow, Svetozar Gligorić, Wiktor Korcznoj i Tigran Petrosjan). W turnieju tym jako jedyny pokonał zwycięzcę, Roberta Fischera, późniejszego (1972–1975) mistrza świata^[6]. W kolejnych latach odniósł szereg sukcesów w turniejach międzynarodowych, m.in.:

1973 – Oslo (I m.),
1975 – Rovinj/Zagrzeb (dz. II m. za Gyulą Saxem, wspólnie z Jurajem Nikolacem i Witalijem Cieszkowskim),
1976 – Sombor (I m.), Virovitica (dz. I m. wspólnie z Pálem Benkő i Vlastimilem Vansą),
1977 – Karlovac (dz. I m. wspólnie z Markiem Diesenem i Hansem Ree),
1979 – Zagrzeb (I m.), Virovitica (I m.),
1980 – Virovitica (II-III m.), Maribor (I m.),
1981 – Tuzla (I m.), Ramsgate (II-VI m.),
1982 – Sarajewo (II m. za Ołeksandrem Bielawskim), Vinkovci (I m.),
1983 – Hastings (edycja 1982/83, II m. za Rafaelem Waganjanem),
1986 – Zenica (dz. II m. za Jaime Sunye Neto, wspólnie z Slavoljubem Marjanoviciem),
1988 – Stara Pazova (I m.),
1989 – Vinkovci (I m.), Toronto (III m. za Patrickiem Wolffem i Davidem Norwoodem),
1990 – Toronto (III m. za Rafaelem Waganjanem i Joelem Benjaminem),
1993 – Osijek (dz. II m. za Zdenko Kožulem, wspólnie z Goranem Dizdarem), Vinkovci (dz. II m. za Ivánem Faragó, wspólnie z m.in. Ognjenem Cvitanem i Krunoslavem Hulakiem),
1994 – Solin (I m.),
1995 – Vinkovci (dz. II m. za Igorem Štohlem, wspólnie z Bojanem Kurajicą i Ľubomirem Ftáčnikiem),
1996 – Solin (I m.),
1997 – Solin (I m.),
1999 – Solin (dz. III m. za Zdenko Kožulem i Władysławem Tkaczewem, wspólnie z Mišo Cebalo),
2003 – Solin/Split (III m. za Andriejem Szarijazdanowem i Draženem Cvoroviciem).

Najwyższy ranking w karierze osiągnął 1 lipca 1982 r., z wynikiem 2560 punktów dzielił wówczas 32-33. miejsce na światowej liście FIDE, jednocześnie zajmując 2. miejsce (za Ljubomirem Ljubojeviciem) wśród jugosłowiańskich szachistów^[7].