|
Verno Phillips
| Data i miejsce urodzenia
|
29 listopada 1969
Belize City
|
| Obywatelstwo
|
Stany Zjednoczone
|
| Styl walki
|
praworęczny
|
| Kategoria wagowa
|
lekkośrednia
|
| Bilans walk zawodowych[a]
|
| Liczba walk
|
55
|
| Zwycięstwa
|
42
|
| Przez nokauty
|
21
|
| Porażki
|
11
|
| Remisy
|
1
|
| Nieodbyte
|
1
|
- ↑ Bilans walk aktualny na 24 lutego 2015.
|
Verno Phillips (ur. 29 listopada 1969 w Belize City) – amerykański bokser, były zawodowy mistrz świata organizacji WBO i IBF (dwukrotnie) w kategorii lekkośredniej.
Kariera zawodowa
Zawodową karierę rozpoczął w styczniu 1988 roku. Już w pierwszych dwunastu walkach poniósł cztery porażki, jednak szybko zaczął wygrywać z silnymi rywalami – m.in. w czerwcu 1991 roku pokonał byłego dwukrotnego mistrza WBA w kategorii lekkośredniej, Julio Cesara Vasqueza.
30 października 1993 roku zdobył wakujący tytuł mistrza świata WBO, pokonując przez techniczny nokaut w siódmej rundzie byłego mistrza świata WBC, Lupe Aquino. W następnym roku dwukrotnie obronił swój pas mistrzowski, pokonując Jaime Llanesa (techniczny nokaut w 7 rundzie) i Santosa Cardonę (na punkty). Z tym ostatnim pięściarzem zmierzył się ponownie 3 lutego 1995 roku, wygrywając na punkty po niejednogłośnej decyzji sędziów. 17 maja przegrał z byłym mistrzem świata WBC i IBF Gianfranco Rosim, jednak walka została uznana za nieodbytą, ponieważ Włoch nie przeszedł testów antydopingowych[1]. Swój tytuł Phillips stracił w listopadzie 1995 roku, przegrywając decyzją większości na punkty z Paulem Jonesem. Phillips leżał na deskach już w pierwszej rundzie, dodatkowo w rundzie dziewiątej odebrano mu jeden punkt za uderzenie głową.
W krótkim czasie Phillips doznał dwóch kolejnych porażek: z Peterem Venancio (w czerwcu 1996 roku) oraz z przyszłym mistrzem IBF w kategorii półciężkiej, Silvio Branco (w lutym 1997 roku). 21 maja 1997 roku zmierzył się ponownie z Rosim, wygrywając decyzją większości na punkty. 21 stycznia 1998 roku znokautował w dziewiątej rundzie byłego mistrza świata WBA w kategorii junior średniej i WBC w kategorii średniej, Juliana Jacksona, po czym zaprzestał boksowania na ponad dwa lata.
7 września 2001 roku przegrał na punkty z przyszłym mistrzem IBF, Kassimem Oumą[2]. Po wygraniu kilku kolejnych pojedynków (m.in. z Bronco McKartem[3]), dostał szansę walki eliminacyjnej IBF, w której jego rywalem był Julio Garcia. 5 marca 2004 roku pokonał Kubańczyka przez techniczny nokaut już w pierwszej rundzie i został oficjalnym pretendentem do tytułu mistrzowskiego. 5 czerwca w pojedynku o wakujący tytuł mistrza świata IBF pokonał przez techniczny nokaut w szóstej rundzie Carlosa Bojorqueza, który w ostatniej chwili zastąpił kontuzjowanego Kassima Oumę, i zdobył pas mistrzowski[4]. Swój tytuł stracił już w październiku w następnej walce właśnie z Oumą, z którym miał pierwotnie walczyć w czerwcu[2]. Phillips przegrał też następną walkę – 18 czerwca 2005 roku na punkty z Ike Quarteyem[5].
W 2006 roku stoczył dwa zwycięskie pojedynki: w kwietniu z Juanem Carlosem Candelo[6] i w sierpniu z Teddym Reidem. W następnym roku walczył tylko jeden raz – 16 lutego pokonał na punkty Eduardo Sancheza. 27 marca 2008 roku ponownie zdobył tytuł mistrza świata IBF, pokonując na punkty po niejednogłośnej decyzji sędziów Cory’ego Spinksa[7].
Phillips zrezygnował jednak z wywalczonego tytułu, aby móc zmierzyć się z Paulem Williamsem. 29 listopada 2008 roku Phillips przegrał z Williamsem, rezygnując z dalszej walki w przerwie między ósmą i dziewiątą rundą. Stawką pojedynku był tytuł tymczasowego mistrza świata WBO[8]. Była to zarazem jego ostatnia walka w karierze.
Przypisy
Linki zewnętrzne
- Denny Moyer (1962–1963, WBA)
- Denny Moyer (1963)
- Ralph Dupas (1963)
- Alessandro Mazzinghi (1963–1965)
- Nino Benvenuti (1965–1966)
- Kim Ki-soo (1966–1968)
- Alessandro Mazzinghi (1968)
- Freddie Little (1969–1970)
- Carmelo Bossi (1970–1971)
- Kōichi Wajima (1971–1974)
- Oscar Albarado (1974–1975)
- Kōichi Wajima (1975)
- Kōichi Wajima (1975, WBA)
- Miguel de Oliveira (1975, WBC)
- Jae-Do Yuh (1975–1976, WBA)
- Elisha Obed (1975–1976, WBC)
- Kōichi Wajima (1976, WBA)
- José Manuel Duran (1976, WBA)
- Eckhard Dagge (1976–1977, WBC)
- Miguel Angel Castellini (1976–1977, WBA)
- Eddie Gazo (1977–1978, WBA)
- Rocky Mattioli (1977–1979, WBC)
- Masashi Kudo (1978–1979, WBA)
- Maurice Hope (1979–1981, WBC)
- Ayub Kalule (1979–1981, WBA)
- Wilfred Benítez (1981–1982, WBC)
- Sugar Ray Leonard (1981, WBA)
- Tadashi Mihara (1981–1982, WBA)
- Davey Moore (1982–1983, WBA)
- Thomas Hearns (1982–1986, WBC)
- Roberto Durán (1983–1984, WBA)
- Mark Medal (1984, IBF)
- Mike McCallum (1984–1987, WBA)
- Carlos Santos (1984–1986, IBF)
- Buster Drayton (1986–1987, IBF)
- Duane Thomas (1986–1987, WBC)
- Matthew Hilton (1987–1988, IBF)
- Lupe Aquino (1987, WBC)
- Gianfranco Rosi (1987–1988, WBC)
- Julian Jackson (1987–1990, WBA)
- Donald Curry (1988–1989, WBC)
- Robert Hines (1988–1989, IBF)
- John David Jackson (1988–1993, WBO)
- Darrin Van Horn (1989, IBF)
- René Jacquot (1989, WBC)
- John Mugabi (1989–1990, WBC)
- Gianfranco Rosi (1989–1994, IBF)
- Terry Norris (1990–1993, WBC)
- Gilbert Delé (1991, WBA)
- Vinny Pazienza (1991–1992, WBA)
- Julio César Vásquez (1992–1995, WBA)
- Verno Phillips (1993–1995, WBO)
- Simon Brown (1993–1994, WBC)
- Terry Norris (1994, WBC)
- Vincent Pettway (1994–1995, IBF)
- Luis Santana (1994–1995, WBC)
- Pernell Whitaker (1995, WBA)
- Carl Daniels (1995, WBA)
- Paul Vaden (1995, IBF)
- Terry Norris (1995, WBC)
- Paul Jones (1995–1996, WBO)
- Terry Norris (1995–1997, WBC i IBF)
- Julio César Vásquez (1995–1996, WBA)
- Bronco McKart (1996, WBO)
- Ronald Wright (1996–1998, WBO)
- Laurent Boudouani (1996–1999, WBA)
- Terry Norris (1997, WBC)
- Raúl Márquez (1997, IBF)
- Yory Boy Campas (1997–1998, IBF)
- Keith Mullings (1997–1999, WBC)
- Harry Simon (1998–2001, WBO)
- Fernando Vargas (1998–2000, IBF)
- Javier Castillejo (1999–2001, WBC)
- David Reid (1999–2000, WBA)
- Félix Trinidad (2000, WBA)
- Félix Trinidad (2000–2001, WBA i IBF)
- Óscar de la Hoya (2001–2002, WBC)
- Fernando Vargas (2001–2002, WBA)
- Ronald Wright (2001–2004, IBF)
- Daniel Santos (2002–2005, WBO)
- Santiago Samaniego (2002–2003, WBA)
- Óscar de la Hoya (2002–2003, WBA Super i WBC)
- Shane Mosley (2003–2004, WBA i WBC)
- Ronald Wright (2004, WBA Super, WBC i IBF)
- Ronald Wright (2004–2005, WBA Super i WBC)
- Verno Phillips (2004, IBF)
- Kassim Ouma (2004–2005, IBF)
- Alejandro García (2005–2006, WBA)
- Roman Karmazin (2005–2006, IBF)
- Ricardo Mayorga (2005–2006, WBC)
- Serhij Dzyndzyruk (2005–2011, WBO)
- Óscar de la Hoya (2006–2007, WBC)
- José Antonio Rivera (2006–2007, WBA)
- Cory Spinks (2006–2008, IBF)
- Travis Simms (2007, WBA)
- Floyd Mayweather Jr. (2007, WBC)
- Joachim Alcine (2007–2008, WBA)
- Vernon Forrest (2007–2008, WBC)
- Verno Phillips (2008, IBF)
- Sergio Mora (2008, WBC)
- Daniel Santos (2008–2009, WBA)
- Vernon Forrest (2008–2009, WBC)
- Cory Spinks (2009–2010, IBF)
- Sergio Gabriel Martínez (2009–2010, WBC)
- Jurij Forman (2009–2010, WBA)
- Miguel Cotto (2010, WBA)
- Cornelius Bundrage (2010–2013, IBF)
- Miguel Cotto (2010–2012, WBA Super)
- Manny Pacquiao (2010–2011, WBC)
- Austin Trout (2011–2013, WBA)
- Saúl Álvarez (2011–2013, WBC)
- Zaurbek Bajsangurow (2011–2013, WBO)
- Floyd Mayweather Jr. (2012–2013, WBA Super)
- Ishe Smith (2013, IBF)
- Saúl Álvarez (2013, WBA i WBC)
- Carlos Molina (2013–2014, IBF)
- Floyd Mayweather Jr. (od 2013, WBA Super & WBC)
- Demetrius Andrade (od 2013, WBO)
- Erislandy Lara (od 2013, WBA)
- Cornelius Bundrage (od 2014, IBF)
|
|
|
