PROFILPELAJAR.COM

Ustawa o Jukonie (An Act to provide for the Government of the Yukon District) – ustawa Parlamentu Kanady uchwalona w 1898 i zatwierdzona podpisem monarchy 13 lutego 1898. Ustawa tworzyła nową jednostkę administracyjną Kanady – Terytorium Jukon. Ustawa została uchwalona w szczególnej sytuacji, gdy w Jukonie panowała gorączka złota. Stąd tak wielki nacisk kładziono na utrzymanie porządku publicznego, prawa oraz środków dyscyplinarnych. Ludność Jukonu w dużej mierze składała się z przybyszów z USA, stąd w jednym z punktów wyróżnia się mieszkańców brytyjskich.

Załącznik do ustawy określał granice terytorium.

Ustawa zawierała 21 postanowień:

Skrócona nazwa ustawy – The Yukon Territory Act.
Terytorium zwane Yukon Teritory, powołane jest z dniem 16 sierpnia 1898 i jego teren zostaje wyłączone spod jurysdykcji Terytoriów Północno-Zachodnich.
Rząd dostaje możliwość mianowania komisarza terytorium, którego oficjalny tytuł ma brzmieć Commissioner of Yukon Teritory.
Komisarz ma obowiązek zarządzać terytorium zgodnie z instrukcjami premiera rządu lub ministra spraw wewnętrznych.
Rząd ma możliwość mianowania rady terytorialnej, składającej się z nie więcej niż sześciu osób, będącej ciałem pomocniczym i doradczym dla komisarza. Członkowie rady podporządkowani są komisarzowi.
1. Kworum w radzie stanowi komisarz plus 50% jej stanu.
2. Każdy sędzia sądu terytorialnego, domyślnie staje się członkiem rady, jednakże nie zmienia to ograniczenia liczby członków rady do sześciu osób.
Komisarz ma prawo podejmowania decyzji nadrzędnych w stosunku do rządu terytorialnego, jeśli taki zostanie powołany.
Informacja o każdej takiej decyzji musi być przekazana rządowi federalnemu w ciągu dziesięciu dni od jej powzięcia i może być uchylona w okresie dwóch lat od jej podjęcia.
Nadrzędność decyzji komisarza ograniczona jest do wszystkich spraw rządowych z wyłączeniem:
1. wszelkich podatków, ceł i obciążeń finansowych przekraczających sumy 100 dolarów
2. spraw karnych regulowanych kodeksem karnym i innymi ustawami
3. rozporządzania finansami publicznymi i terenami państwowymi.
Kodeks prawny i inne szczegółowe prawa regulujące życie w Terytoriach Północno-Zachodnich, w chwili wejścia w życie tej ustawy mają być zachowane.
Powołuje się Najwyższy Sąd Terytorialny:
1. Sąd powinien składać się, z co najmniej jednego sędziego, mianowanego przez rząd federalny
2. od sędziego wymaga się, by był licencjonowany jako praktykujący prawnik co najmniej od dziesięciu lat, w którejkolwiek prowincji Kanady lub Terytorium Północno-Zachodnim.
3. sędzia nie może sprawować jakiejkolwiek innej funkcji politycznej lub administracyjnej w czasie swojej kadencji.
Konstytucja Sądu Najwyższego Terytoriów Północno-Zachodnich ma być zaadaptowana dla nowego terytorium.
Posiedzenia sądów mają się odbywać zgodnie z rozporządzeniami rządu federalnego lub komisarza.
Rząd ma prawo mianować urzędników sądowych według swego uznania określając jednocześnie zakres ich obowiązków.
W chwili wejścia w życie tej ustawy sędzia sądu najwyższego Terytoriów Północno-Zachodnich, ma przejąć na siebie obowiązki sędziego sądu najwyższego Jukonu, do czasu zorganizowania odpowiedniej instytucji.
Procedura kryminalna ma być zgodna z definiowaną przez odpowiednie ustawy uchwalone wcześniej w Kanadzie lub Terytoriom Północno-Zachodnim.
Komisarzowi, członkom rady, sędziom i komisarzom policji RCMP, przyznawane są odpowiednie uprawnienia wymuszania posłuszeństwa wobec prawa oraz zachowaniu spokoju publicznego.
Tylko obywatele pochodzenia brytyjskiego (Kanadyjczycy) mogą być powoływani na sędziów przysięgłych.
Wszelkie areszty, więzienia i miejsca odosobnienia mogą być zarządzane tylko przez policję RCMP, armie, być pod nadzorem komisarza lub jego rady lub samorządu terytorialnego. Zatrzymane mogą w nim być osoby dopuszczające się przestępstw. O miejscu odosobnienia decyduje komisarz.
1. Rząd federalny ma prawo decydować o zasadach działania i środkach dyscyplinarnych w terytorialnych miejscach odosobnienia.
Wszystkie osoby mające uprawnienia policyjne powinny być obeznane z zasadami medycyny sądowej.
Rząd federalny ma prawo mianowania osób praktykujących medycynę sądową oraz innych osób związanych z utrzymywanie prawa i porządku w terytorium, oraz decydować o ich uposażeniu.
W przypadku śmierci komisarza najstarszy członek rady przejmuje jego obowiązki do czasu mianowania nowego komisarza.