Ulica Cicha w Warszawie

Powiśle
Ulica Cicha, widok z ul. Tamka
Państwo	Polska
Województwo	mazowieckie
Miejscowość	Warszawa
Długość	120 m[1]
Przebieg
0 m ul. Tamka 120 m ul. Zajęcza
Położenie na mapie Warszawy Ulica Cicha w Warszawie
Położenie na mapie Polski Ulica Cicha w Warszawie
Położenie na mapie województwa mazowieckiego Ulica Cicha w Warszawie
52°14′15,1″N 21°01′28,2″E/52,237528 21,024500
Multimedia w Wikimedia Commons

Ulica Cicha – ulica w warszawskiej dzielnicy Powiśle, biegnąca od ul. Tamka do ul. Zajęczej.

Ulica powstała w XVIII wieku jako droga dojazdowa od Tamki do spichlerza, wybudowanego w miejscu obecnego skrzyżowania z ul. Zajęczą przed rokiem 1701. Inicjatorem jego budowy był zapewne Józef Karol Lubomirski, właściciel jurydyki Aleksandria, obejmującej swym zasięgiem okoliczne tereny. W miarę odsuwania się koryta Wisły dawny spichlerz zmienił swą funkcję: przed rokiem 1740 mieścił szpital, pod koniec XVIII był mieszkalną kamienicą, zaś po roku 1837 działała w nim fabryka gumy elastycznej Józefa Wimera.

Uliczkę uregulowano przed rokiem 1817, obecna nazwa weszła do obiegu w latach sześćdziesiątych XIX wieku.

Wschodnia pierzeja ulicy posiadała długo wyłącznie drewnianą zabudowę, która dotrwała do lat 30. XX wieku. Pierwszą nowoczesna kamienicę wzniósł tu dla siebie znany architekt Artur Spitzbarth; od roku 1916 po sąsiedzku pod nr. 4 działała znana Fabryka Czekolady i Cukierków Jana Domańskiego, zatrudniająca w roku 1931 ok. 350 pracowników. Właścicielem przeciwnej strony ulicy Cichej od roku 1845 był hrabia Seweryn Uruski, właściciel ruin dawnego pałacu Gozdzkich-de Nassau przy ul. Sewerynów i terenów w rejonie ul. Dynasy, znanych od XVIII w. jako Dynasy. Od roku 1891 właścicielką Dynasów była córka Seweryna Uruskiego księżna Maria Światopełk-Czetwertyńska; po roku 1929 zainicjowała ona parcelację terenów pod Skarpą oraz wytyczenie al. Pod Skarpą – przedłużenia Cichej, i zarazem położonego nieco niżej odpowiednika nigdy nie ukończonej al. Na Skarpie, obecnie noszącej na tym odcinku nazwę ul. Bartoszewicza.

W ramach przygotowań do uporządkowania terenu rozebrano dawny spichlerz u zbiegu z ul. Zajęczą, oraz po roku 1935 zabudowano nieparzystą stronę Cichej.

Podczas II wojny światowej zniszczeniu uległa drewniana zabudowa w parzystej pierzei ulicy; relikty zabudowań fabrycznych dotrwały do lat siedemdziesiątych XX wieku.

• Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy, tom 2. Towarzystwo Opieki nad Zabytkami, 1996, s. 100. ISBN 83-9066291-4.