Ten artykuł od 2021-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Zobacz hasło ucho wewnętrzne w Wikisłowniku

Ucho wewnętrzne (łac. auris interna; błędnik łac. labirynthus – zwany tak z powodu skomplikowanej budowy anatomicznej) – wewnętrzna część ucha. Jest jednym z elementów (receptorem) zmysłu równowagi i zmysłu słuchu.

Składa się z:

• przedsionka wypełnionego płynem, prowadzi do niego okienko owalne. Jego funkcja to odbieranie drgań mechanicznych, wzbudzanie drgań cząsteczek mechanicznych.
• ślimaka – zwinięty kanał zawierający właściwy narząd słuchu. Jego funkcja to odbieranie drgań cieczy i wzbudzanie impulsów nerwowych, które nerwem słuchowym biegną do ośrodka słuchu.
• kanałów półkolistych – błędnik błoniasty, wypełniony płynem i zawierający ziarenka węglanu wapnia – otolity. Jest to narząd równowagi. Jego funkcja to informowanie o położeniu ciała w przestrzeni.

Ruchy głowy powodują przemieszczanie się płynu i substancji galaretowatej aparatu przedsionkowego, co wywołuje pobudzenie komórek zmysłowych. Powstają impulsy nerwowe przekazywane nerwem równowagi do mózgu, gdzie są analizowane.

• błędnik kostny