USS Stout (DDG-55)

Klasa	niszczyciel rakietowy
Typ	Arleigh Burke
Historia
Stocznia	Ingalls Shipbuilding
Położenie stępki	12 sierpnia 1991
Wodowanie	16 października 1992
US Navy
Wejście do służby	13 sierpnia 1994
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	6 624 ton (pełna)
Długość	153,8 metra
Szerokość	20,4 metra
Zanurzenie	9,3 metra
Napęd
4 turbiny GE LM 2500-30 (100 000 shp), dwie śruby
Prędkość	31 węzłów
Zasięg	4 400 Mm (8 150 km) @ 20 węzłów
Sensory
radary: SPS-64(V)9, SPS-67(V)3/4, 4 x SPY-1D sonary: SQS-53C(V)1 (dziób), SQR-19B TACTAS (hol.)
Uzbrojenie
• 90 komór wyrzutni Mk 41 VLS dla Standard-MR SM-2,     RGM-109 Tomahawk, VL-ASROC • 8 x RGM-84 Harpoon w 2 wyrzutniach Mk. 141 • 2 x armata 127 mm /54 • 2 x CIWS wielolufowy Vulcan Phalanx 20 mm
Wyrzutnie torpedowe	2 x potrójne Mk. 32 dla torped ZOP Mk. 46 i Mk. 50
Opancerzenie
kevlarowe o masie 130 ton żywotnych części okrętu
Wyposażenie
Aegis Combat System
Wyposażenie lotnicze
Lądowisko dla helikopterów
Załoga	270 osób (23 oficerów + 247 marynarzy) + 21 osób LAMPS (6 oficerów + 15 pozostali)
Multimedia w Wikimedia Commons

USS Stout (DDG-55) – amerykański niszczyciel Aegis typu Arleigh Burke wersji Flight I, o ulepszonej charakterystyce taktyczno-technicznej dla celów obrony obszaru powietrznego. „Stout” przeznaczony jest do uzupełniania krążowników Aegis typu Ticonderoga w obronie przeciwlotniczej i przeciwrakietowej lotniskowcowych grup uderzeniowych.

Stępkę pod okręt położono 12 sierpnia 1991 roku w stoczni Ingalls Shipbuilding, gdzie został zwodowany 16 października 1992 roku, po czym 13 sierpnia 1994 roku został przyjęty do służby operacyjnej w amerykańskiej marynarce wojennej, z portem macierzystym Naval Station Norfolk w stanie Wirginia.

Przy konstrukcji kadłuba i nadbudówek tego okrętu wykorzystano doświadczenia wynikające z kolizji krążownika USS „Belknap” (CG-26) z lotniskowcem USS „John F. Kennedy” (CV-67) w 1975 roku oraz z zatopienia brytyjskiego niszczyciela HMS „Sheffield” w wyniku uszkodzeń powstałych na skutek trafienia pociskiem Exocet podczas wojny o Falklandy. Konstrukcja kadłuba o długości 153,8 metra została wzmocniona w celu zwiększenia odporności na działanie nadciśnienia fali uderzeniowej powstającej przy eksplozjach, odłamków oraz pożarów. Zwiększona została także odporność okrętu na działanie impulsów elektromagnetycznych (EMP). Żywotne części okrętu pokryte są kevlarowym opancerzeniem o masie 130 ton.

Zestaw sensorów jednostki stanowią radar nawigacyjny SPS-64(V)9, radar przeszukiwania powierzchni SPS-67(V)3/4 oraz cztery wielofunkcyjne radary z aktywnym elektronicznym skanowaniem fazowym SPY-1D o kącie pokrycia 360°. Ponadto okręt wyposażony jest w sonar dziobowy SQS-53C(V)1 oraz sonar holowany SQR-19B TACTAS do wykrywania i śledzenia okrętów podwodnych. Elektroniczne systemy samoobrony stanowią system pułapek przeciwtorpedowych SLQ-25A Nixie oraz system walki elektronicznej SLQ-32(V)2.

Uzbrojenie okrętu, obok przeciwpodwodnych torped lekkich Mk. 46 i Mk. 50, stanowi 90 rakietowych pocisków przeciwlotniczych średniego zasięgu Standard Missile 2 Block IIIA lub IIIB, pocisków manewrujących woda-ziemia RGM-109 Tomahawk (TLAM-C/D) i rakietotorped ZOP VL-ASROC w wyrzutniach VLS oraz osiem przeciwokrętowych pocisków manewrujących RGM-84 Harpoon w 2 czterokomorowych wyrzutniach Mk. 141. Na uzbrojenie artyleryjskie jednostki składają się dwie armaty 127 mm /54 oraz dwa wielolufowe artyleryjskie systemy obrony bezpośredniej (CIWS) Vulcan Phalanx kalibru 20 mm. Okręt nie ma na swoim wyposażeniu śmigłowca, jednakże jest wyposażony w lądowisko dla tego rodzaju statków powietrznych wraz z niezbędnym wyposażeniem elektronicznym LAMPS 3.

Aktualnie współdziała w składzie zespołu VI Floty Stanów Zjednoczonych na Morzu Śródziemnym, w marcu zaś 2011 roku wziął udział w operacji Odyssey Dawn.

• Norman Polmar: The Naval Institute Guide to the Ships and Aircraft of the U.S. Fleet (19th ed). Annapolis: Naval Institute Press, s. 144-146. ISBN 978-159114-687-2.