Trevor Prangley

Prangley w 2013
Data i miejsce urodzenia	24 sierpnia 1972[1] Kapsztad
Obywatelstwo	Południowa Afryka
Wzrost	185 cm
Masa ciała	92 kg
Styl walki	zapasy
Kategoria wagowa	półciężka, ciężka[1]
Klub	American Kickboxing Academy[1]
Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk	47[1]
Zwycięstwa	34
Przez nokauty	8
Przez poddania	14
Przez decyzje	12
Porażki	11
Remisy	2
↑ Bilans walk aktualny na 04.06.2015.

Trevor Prangley (ur. 24 sierpnia 1972 w Kapsztadzie) – południowoafrykański zapaśnik oraz zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA), zwycięzca mistrzostw RPA w zapasach z 1995 w stylu wolnym. Jako zawodnik MMA mistrz m.in. Maximum Fighting Championship z 2009 oraz King of the Cage z 2012 w wadze półciężkiej. W swojej karierze MMA związany z takimi organizacjami jak UFC, Strikeforce, DREAM czy BodogFight.

Urodził się w Kapsztadzie w RPA. W wieku zaledwie 4 lat zaczął trenować zapasy. Przez następne lata wygrywał wiele regionalnych zawodów w tym najważniejsze mistrzostwo RPA w stylu klasycznym w 1995^[2]. Po niedługim czasie został zawodnikiem rezerwowym kadry olimpijskiej w zapasach jednak ostatecznie nie wziął w nich udziału^[3]. W 1996 wyjechał do Stanów Zjednoczonych by szlifować swoje umiejętności zapaśnicze i spróbować zakwalifikować się do następnych igrzysk olimpijskich w 2000 roku. Ostatecznie zamieszkał w Idaho, a kontynuował naukę w miejscowym North Idaho College, gdzie dołączył do uczelnianej kadry zapaśniczej^[3], osiągając w ciągu dwóch lat spore sukcesy m.in. zajmując 8 miejsce podczas mistrzostw NJCAA w 1997 oraz 2 miejsce w 1998^[4]. Mimo sukcesów i perspektywy zbliżających się igrzysk ponownie nie wystąpił na nich, a w USA postanowił zostać na stałe. Skupił się natomiast na bjj i judo, by ostatecznie rozpocząć treningi stricte pod MMA^[5].

W 2001 zadebiutował w MMA poddając Joe Garcia^[1]. 23 października 2002 wygrał czteroosobowy turniej w Monterrey^[1]. 25 stycznia 2003 poddał Chaela Sonnena dźwignią na łokieć w pierwszej rundzie^[1]. 6 października 2003 wystąpił w mocno obsadzonym turnieju IFC: Global Domination jednak rywalizację zakończył na ćwierćfinale przegrywając na punkty z Renato Sobralem^[1]. 13 marca 2004 w meczu USA vs Rosja zwyciężył na punkty Andrieja Siemonowa^[1]. Z bilansem 8 zwycięstw i tylko jednej porażki związał się z Ultimate Fighting Championship, a zadebiutował w niej 19 czerwca 2004 na gali UFC 48 pokonując Curtisa Stouta przez poddanie wskutek duszenia^[1].

Między walkami w UFC stoczył dwa pojedynki poza organizacją – jeden w rodzinnym Cape Town 26 lutego 2005 na gali African FC, przegrywając z Rico Hattinghiem przed czasem, oraz 26 marca 2005 na gali w Oregonie, pokonując Matta Horwicha jednogłośnie na punkty^[1]. 20 sierpnia 2005 na UFC 54 pokonał jednogłośną decyzją sędziów Travisa Luttera^[1]. 19 listopada tego samego roku podczas UFC 56 przegrał z Jeremym Hornem na punkty, natomiast 6 kwietnia 2006 na UFC Fight Night 4 uległ w rewanżu Chaelowi Sonnenowi^[1]. Po dwóch porażkach z rzędu Prangley został zwolniony z UFC, szybko jednak znalazł nowego pracodawcę i już w sierpniu zadebiutował w BodogFight pokonując Kyaceya Uscolę, a 7 października zaliczył debiut w Strikeforce poddając Anthony'ego Ruiza^[1].

14 lipca 2007 pokonał przez techniczny nokaut Japończyka Yūkiego Kondō zostając mistrzem BodogFight w wadze średniej^[6]. Po tym sukcesie wziął udział w czteroosobowym turnieju wagi średniej Strikeforce który miał miejsce 16 listopada 2007. Pokonawszy w półfinale przed czasem Hawajczyka Falaniko Vitale, w finale uległ Brazylijczykowi Jorge Santiago przez nokaut w pierwszej rundzie^[7]. Po tej porażce, prawie rok nie startował w MMA. Dopiero 20 września 2008 wrócił do walk pokonując na gali Strikeforce: At The Mansion II w rewanżu Anthony'ego Ruiza^[1].

15 maja 2009 został mistrzem Maximum Fighting Championship w wadze półciężkiej, odbierając tytuł Emanuelowi Newtonowi^[8]. Jeszcze w tym samym roku 28 listopada zdobył kolejny pas, tym razem organizacji Shark Fights, również kat. półciężkiej, poddając Marcusa Sursę^[9]. Po sukcesach w mniejszych organizacjach wrócił do Strikeforce, mierząc się 26 lutego 2006 z Francuzem Karlem Amoussou. Ostatecznie ogłoszono techniczny remis wskutek przypadkowego wsadzenia palca w oko przez Prangleya^[1]. W latach 2010–2011 nie osiągał już dużych sukcesów, ważniejsze pojedynki w tym dwa w Strikeforce z Timem Kennedym, czy Rogerem Gracie przegrywał przed czasem^[1]. Po przegranej z tym drugim nie przedłużono z nim kontraktu. Pod koniec 2011 w listopadzie miał jeszcze epizod w dużej organizacji, Bellator FC jednak uległ wtedy Hectorowi Lombardowi przez TKO w drugiej rundzie^[1].

Od 2012 walczył na mniejszych galach w USA. 20 grudnia 2012 pokonał wskutek technicznej decyzji w czwartej rundzie Tony'ego Lopeza i został mistrzem King of the Cage w wadze półciężkiej^[10]. W sumie w latach 2013-2014 tytuł bronił sześciokrotnie, po czym zwakował pas^[11]. Między obronami mistrzostwa 18 sierpnia 2013 przegrał w Soczi z Wiaczesławem Wasilewskim przez TKO^[1].

4 czerwca 2015 zmierzył się z Mikiem Hayesem w pojedynku wagi ciężkiej, ostatecznie remisując z nim^[1].

Mieszane sztuki walki:

• 2003: Cage Fight Monterrey: Ultimate Fighting - 1. miejsce
• 2007: mistrz BodogFight w wadze średniej
• 2007: Strikeforce: Four Men Enter, One Man Survives - finalista turnieju wagi średniej
• 2009: mistrz Maximum Fighting Championship w wadze półciężkiej
• 2009-2010: mistrz Shark Fights w wadze półciężkiej
• 2012-2014: mistrz King of the Cage w wadze półciężkiej

Zapasy^[4]:

• 1995: Mistrzostwa RPA w zapasach - 1. miejsce, st. wolnym
• National Junior College Athletic Association:
  • 1997-1998: NJCAA Division I - All American
  • 1997: 8. miejsce
  • 1998: 2. miejsce

• Oficjalny rekord i statystyki MMA