Transuranowce – pierwiastki promieniotwórcze położone w układzie okresowym pierwiastków za uranem, tj. o liczbach atomowych większych niż 92^[1]. Należą do nich:

• aktynowce o liczbach atomowych od 93 do 103,
• transaktynowce, o liczbach atomowych powyżej 103.

Ciężkie aktynowce są metalami o srebrzystej barwie, aktywnymi chemicznie. Występują głównie na stopniu utlenienia 3. Nie występują one w przyrodzie (oprócz niewielkich ilości neptunu i plutonu), większość z nich została otrzymana na drodze reakcji jądrowych. Niektóre zostały wykryte także w opadzie promieniotwórczym po wybuchu bomby atomowej. Od lat 60. XX wieku uzyskiwane i badane są także cięższe transaktynowce, nazywane też pierwiastkami superciężkimi.

Największe zastosowanie wśród transuranowców ma pluton, używany jako paliwo jądrowe i materiał rozszczepialny w broni jądrowej. Pewne zastosowanie znajduje również ameryk, używany w czujnikach dymu jako źródło cząstek alfa. Większość transuranowców, ze względu na krótki czas połowicznego rozpadu i trudność otrzymania, zapewne nigdy nie znajdzie zastosowania poza badaniami podstawowymi.

Badania nad produkcją oraz właściwościami fizycznymi i chemicznymi transuranowców prowadzą głównie:

• Lawrence Berkeley National Laboratory przy Uniwersytecie w Berkeley w Kalifornii w Stanach Zjednoczonych,
• Zjednoczony Instytut Badań Jądrowych w Dubnej w Rosji,
• Instytut Badań Ciężkich Jonów w Darmstadt w Hesji w Niemczech.

• Wyspa stabilności