PROFILPELAJAR.COM

Trałowce projektu 15
Kraj budowy	NRD
Użytkownicy	Volksmarine
Stocznia	Peene-Werft(inne języki), Wolgast
Wejście do służby	1957–1958
Wycofanie	1972–1979
Zbudowane okręty	10
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa: 553 tony; pełna: 741 ton
Długość	66,1 metra
Szerokość	8,4 metra
Zanurzenie	2,52 metra
Napęd	2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 2400 KM; 2 śruby
Prędkość	16,5 węzła
Zasięg	2465 Mm przy prędkości 12 węzłów
Załoga	38
Uzbrojenie	1 działo kal. 85 mm 90-K; 10 działek kal. 25 mm 2M-3M (5 x II); 2 zrzutnie bg, 30 min
	Multimedia w Wikimedia Commons

Trałowce projektu 15 (w kodzie NATO: Krake) – wschodnioniemieckie trałowce i stawiacze min z lat 50. XX wieku. W latach 1955–1958 w stoczni Peene-Werft(inne języki) w Wolgast zbudowano 10 jednostek tego typu. Okręty zostały wcielone a do służby w marynarce wojennej NRD w latach 1957–1958. Z listy floty zostały skreślone w latach 1972–1979.

Projekt i budowa

Konstrukcja trałowców bazowych projektu 15^[a] (typu Krake^[b]) była rozwinięciem poprzedników – trałowców typu Habicht^[1]^[2]. Jednostki oprócz wykonywania zadań trałowych mogły spełniać funkcję stawiaczy min^[3]^[4]. Prace nad konstrukcją okrętów rozpoczęto w 1955 roku^[1]^[2].

Wszystkie okręty zbudowane zostały w stoczni Peene-Werft(inne języki) w Wolgast (numery stoczniowe 27–36)^[2]^[5]. Jednostki zostały zwodowane w 1956 roku^[5].

Okręt	Stocznia	Wodowanie	Wejście do służby	Wycofanie ze służby
„Berlin”	Peene-Werft	30 stycznia 1956	16 sierpnia 1957	13 października 1979
„Halle”		20 czerwca 1956	21 września 1957	14 października 1972
„Dresden”		29 marca 1956	9 listopada 1957	26 października 1973
„Rostock”		29 września 1956	28 listopada 1957	16 października 1973
„Gera”		18 grudnia 1956	20 grudnia 1957	14 października 1972
„Magdeburg”		21 lipca 1956	6 marca 1958	14 października 1972
„Erfurt”		31 sierpnia 1956	28 marca 1958	14 października 1972
„Karl-Marx-Stadt”		28 kwietnia 1956	4 maja 1958	25 października 1976
„Potsdam”		8 listopada 1956	8 lipca 1958	26 października 1973
„Leipzig”		29 lutego 1956	31 października 1958	1 października 1976

Dane taktyczno-techniczne

Okręty były trałowcami (stawiaczami min) o długości całkowitej 66,1 metra, szerokości 8,4 metra i zanurzeniu 2,52 metra^[2]^[6]. Wykonane ze stali kadłuby jednostek podzielone były na 12 przedziałów wodoszczelnych^[7]. Wyporność standardowa wynosiła 553 tony, a pełna 741 ton^[1]^[6]^[c].

Trałowce napędzane były przez dwa silniki wysokoprężne 6KVD43A o łącznej mocy 2400 KM, poruszające dwiema śrubami, co pozwalało osiągnąć maksymalną prędkość wynoszącą 16,5 węzła^[1]^[6]^[d]. Zasięg wynosił 2465 Mm przy prędkości 12 węzłów^[6]^[2]. Energię elektryczną o napięciu 380 V zapewniał agregat prądotwórczy z silnikiem wysokoprężnym 8KND21^[7].

Uzbrojenie artyleryjskie jednostek stanowiło pojedyncze działo kalibru 85 mm 90-K L/52 oraz pięć podwójnych zestawów działek automatycznych 2M-3M kal. 25 mm^[1]^[2]. Broń ZOP stanowiły dwa miotacze bomb głębinowych^[1]^[6]^[e]. Okręty zabierały też na pokład 30 min^[1]^[2].

Wyposażenie trałowe stanowiły: trał kontaktowy MKT-1, elektromagnetyczny TEM-2 i akustyczny AT-2^[2]^[6]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało m.in. radar KSIB i sonar Tamir-11^[2]^[6].

Załoga pojedynczego okrętu składała się z 38 oficerów, podoficerów i marynarzy^[1]^[2]^[f].

Służba

Okręty projektu 15 zostały wcielone do służby w Volksmarine w latach 1957–1958^[5]^[6]. Początkowo jednostki identyfikowały jedynie numery 3001–3010, a nazwy otrzymały w styczniu 1960 roku^[1]^[2]. W latach 1963–1965 okręty poddano modernizacji: zdemontowano radary KSIB, instalując w zamian stacje radiolokacyjne KSA-5 i Zarnica^[2]^[8]. Od początku lat 70. „Berlin”, „Dresden”, „Karl-Marx-Stadt” i „Leipzig” pełniły funkcje okrętów szkolnych^[1]^[7]. Jednostki zostały wycofane ze służby w latach 1972–1979^[1]^[6].

Uwagi

↑ Tak podaje Miramarb ↓. Natomiast Pietlewannyj 2009 ↓, s. 83 podaje, że projekt nosił numer 35.
↑ Należy zaznaczyć, że wszystkie stosowane powszechnie nazwy typów okrętów NRD nie są oryginalne, lecz stanowią nazwy kodowe NATO, zaadaptowane przez RFN.
↑ Identycznie podaje Gogin 2022 ↓. Natomiast Blackman 1960 ↓, s. 188 i Moore 1973 ↓, s. 143 podają wyporność standardową wynoszącą 650 ton.
↑ Identycznie podaje Gogin 2022 ↓. Natomiast Blackman 1960 ↓, s. 188 i Moore 1973 ↓, s. 143 podają, że łączna moc silników wynosiła 3400 KM, co pozwalało osiągnąć prędkość 18 węzłów.
↑ Identycznie podaje Gogin 2022 ↓. Natomiast Blackman 1960 ↓, s. 188 i Moore 1973 ↓, s. 143 podają, że na okrętach zamontowano cztery miotacze bomb głębinowych.
↑ Pietlewannyj 2009 ↓, s. 83 podaje, że załoga pojedynczego okrętu liczyła 24 osoby, natomiast Blackman 1960 ↓, s. 188 i Moore 1973 ↓, s. 143 podają, że mieściła się w przedziale od 80 do 96 osób.

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 139.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Gogin 2022 ↓.
↑ Blackman 1960 ↓, s. 168.
↑ Moore 1973 ↓, s. 143.
↑ ^a ^b ^c Miramar ↓.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Pietlewannyj 2009 ↓, s. 83.
↑ ^a ^b ^c Pietlewannyj 2009 ↓, s. 84.
↑ Pietlewannyj 2009 ↓, s. 83-84.

Bibliografia

2477 (Peene-Werft). miramarshipindex.nz. [dostęp 2022-07-27]. (ang.).
BERLIN (6131437). miramarshipindex.nz. [dostęp 2022-07-27]. (ang.).
Conway’s All the World’s Fighting Ships 1947–1995. Robert Gardiner, Stephen Chumbley (red.). Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
Ivan Gogin: 3001 ocean minesweepers (1957-1958). Navypedia. [dostęp 2022-07-27]. (ang.).
Jane’s Fighting Ships 1960-61. Raymond Blackman (red.). London: Sampson Low, Marston & Co., 1960. (ang.).
Jane’s Fighting Ships 1973-74. John E. Moore (red.). New York: McGraw - Hill, 1973. ISBN 0-07-032020-9. (ang.).
M.B. Pietlewannyj: Korabli stran Warszawskogo dogowora. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2009. ISBN 978-5-8172-0127-7. (ros.).