Pierwsza generacja cechowała się sportowym nadwoziem o wysokości 1310 mm co było najniższą w tamtym czasie wartością dla produkowanych seryjnie pojazdów 4-drzwiowych[2]. Przy rozstawie osi równym 2525 mm długość nadwozia wynosiła 4475 mm[2]. Do napędu służyły silniki takie jak: 1.8 1S-iLU (105 KM), 1.8 1S-ELU (115 KM), 2.0 3S-GELU (160 KM) czy też od maja 1988 1.8 4S-Fi. Moc przenoszona była na oś przednią[2].
We wrześniu 1989 roku zaprezentowano drugą generację modelu[3]. Stylistyka nadwozia kontynuowała nurt zapoczątkowany przez poprzednika, bliźniaczą konstrukcją stał się model Corona EXiV[3]. Rozstaw osi pozostał w porównaniu z 1. generacją niezmieniony, wysokość nadwozia wzrosła do 1315 mm, długość zaś do 4485 mm[3]. Do napędu służyły silniki takie jakie: 2.0 3S-GE (165 KM), 2.0 3S-FE (125 KM, od sierpnia 1990 140 KM), 1.8 4S-Fi (105 KM) i 1.8 4S-FE (115 KM)[3].
Trzecia generacja trafiła do produkcji w październiku 1993 roku, dzieliła rozwiązania konstrukcyjne z nową Celiką i Coroną EXiV[4]. Wzrosły wymiary nadwozia, przy rozstawie osi 2535 mm osiągnięto długość 4500 mm, wysokość wynosiła 1325 mm[4]. Do napędu użyto silników znanych z Toyoty Celiki, 2.0 (140 lub 180 KM) oraz 1.8 (115 lub 125 KM)[4]. Od maja 1994 dostępny był napęd AWD (tylko silnik 3S-GE)[4].
