Zaczął jeździć na nartach w wieku 5 lat[1]. W oficjalnych zawodach międzynarodowych rozgrywanych pod egidą FIS zadebiutował 21 lutego 1998 w Ishpeming[2] – w rozegranym wówczas konkursie Pucharu Kontynentalnego zajął 57. miejsce, plasując się tuż za startującą w zawodach mężczyzn kobietą – Karlą Keck[b][3].
W sezonie 1999/2000 bez sukcesów kilkukrotnie startował w zawodach Alpen Cup (ani razu nie punktował). 22 stycznia 2000 w konkursie Pucharu Kontynentalnego w Braunlage zajął 17. pozycję, po raz pierwszy zdobywając punkty tego cyklu. 26 lutego 2000 w Iron Mountain zadebiutował w Pucharze Świata zajmując ostatnią, 60. lokatę – za swój skok na Pine Mountain Jump, w którym uzyskał odległość 65,5 metra, otrzymał łączną notę w wysokości 1,4 punktu[2]. W lutym 2001 w Karpaczu miał miejsce jedyny w karierze Schwalla występ w mistrzostwach świata juniorów – w konkursie drużynowym zajął 13. pozycję, a w rywalizacji indywidualnej był 47[2].
13 stycznia 2002 w Sapporo po raz pierwszy zajął miejsce w czołowej „dziesiątce” zawodów Pucharu Kontynentalnego. Dwa tygodnie później w Westby dwukrotnie stanął na podium zawodów tej rangi – 26 stycznia wygrał, a dzień później był drugi[2]. W lutym 2002 zadebiutował w zimowych igrzyskach olimpijskich – w kwalifikacjach na skoczni dużej wyprzedził tylko Tambeta Pikkora i odpadł z dalszej rywalizacji, a w zmaganiach drużynowych zajął 11. lokatę[4]. W marcu tego samego roku zajął 39. pozycję w mistrzostwach świata w lotach narciarskich[2].
W sierpniu 2002 zadebiutował w Letnim Grand Prix – 10 sierpnia w Hinterzarten odpadł w kwalifikacjach, a dzień później był 46. w konkursie głównym. W sezonie 2002/2003 startował głównie w Pucharze Świata, jednak w 13 startach aż 12 razy odpadał w kwalifikacjach. Z kolei w jedynym występie w konkursie głównym zanotował najlepszy wynik w karierze w zawodach tej rangi (22 marca 2003 był 39. w Planicy – był to jednocześnie jego ostatni w karierze występ w głównej części zmagań w tym cyklu, bowiem w kolejnych sezonach ani razu nie przebrnął już kwalifikacji). W marcu 2003 zajął także 6. lokatę w jednoseryjnym konkursie Pucharu Kontynentalnego w Ishpeming[2].
W sezonach 2004/2005 i 2005/2006 nie odnosił większych sukcesów na arenie międzynarodowej, startując głównie w Pucharze Kontynentalnym, gdzie punktował niemal wyłącznie w słabo obsadzonych zawodach rozgrywanych w Stanach Zjednoczonych[2]. W lutym 2006 po raz drugi w karierze wziął udział w zimowych igrzyskach olimpijskich – w obu konkursach indywidualnych odpadł w kwalifikacjach, a w rywalizacji drużynowej zajął 14. pozycję[4]. Start na skoczniach olimpijskich Stadio del Trampolino był jednocześnie jego ostatnim w karierze występem w oficjalnych zawodach międzynarodowych rozgrywanych pod egidą FIS[2].
Z powodu problemów finansowych i braku satysfakcjonujących go wyników po sezonie 2005/2006 zakończył karierę sportową[5].
Na arenie krajowej pięciokrotnie zdobywał brązowe medale mistrzostw Stanów Zjednoczonych – zarówno na skoczni normalnej, jak i dużym obiekcie w 2005[6] i 2006[7], a w 2004 tylko na skoczni dużej[8]. W sezonie 2003/2004 i 2004/2005 zwyciężał w klasyfikacji generalnej cyklu zawodów krajowych U.S. Super Tour[1].
Schwall w czasie uprawiania skoków narciarskich kilkukrotnie doznawał kontuzji – w sezonie 2000/2001 doznał złamania obojczyka, w 2001 przeszedł operację obu kolan, a we wrześniu 2002 ponownie został poddany operacji lewego kolana[9]. Ze względu na sylwetkę przyjmowaną w trakcie skoków był w swoim kraju określany mianem „lotnika”[1], choć jego rekord życiowy wynosił 178 metrów (został ustanowiony w 2003 na Letalnicy w Planicy)[10]. W 2008 został włączony do amerykańskiej galerii sławy skoków narciarskich (The American Ski Jumping Hall of Fame)[11].
↑Według bazy FIS Schwall urodził się 13 sierpnia, z kolei zarówno baza Adama Kwiecińskiego, jak i serwis sports-reference.com jako datę urodzenia Schwalla podają 1 sierpnia.
↑W latach 90. XX wieku, ze względu na brak cyklów zawodów międzynarodowych przeznaczonych wyłącznie dla kobiet, były one dopuszczane do udziału w męskiej rywalizacji