PROFILPELAJAR.COM

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	6 maja 1967
Miejscowość	Waszyngton
Miejsce	Sobór św. Mikołaja
Konsekrator	Sylwester (Haruns)
Współkonsekratorzy	Sylas (Kokkinakis), Marek (Lipa)
Konsekrowani biskupi
Borys (Geeza)	11 listopada 1978
Bazyli (Rodzianko)	12 stycznia 1980
Nataniel (Popp)	15 listopada 1980
Hiob (Osacky)	29 stycznia 1983
Tichon (Fitzgerald)	30 maja 1987
Serafin (Storheim)	13 czerwca 1987
Mikołaj (Soraich)	21 kwietnia 2001
Współkonsekrowani biskupi
Serafin (Sigrist)	19 grudnia 1971
Grzegorz (Afonski)	13 maja 1973
Mikołaj (Condrea)	12 lipca 2002

Teodozjusz
Theodosius
	Frank Lazor
	Metropolita całej Ameryki i Kanady
Kraj działania	Stany Zjednoczone
Data i miejsce urodzenia	27 października 1933 ; Canonsburg
Data i miejsce śmierci	19 października 2020 ; Canonsburg
	Metropolita całej Ameryki i Kanady
Okres sprawowania	1977–2002
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Kościół Prawosławny w Ameryce
Śluby zakonne	1961
Diakonat	1961
Prezbiterat	1961
Nominacja biskupia	1967
Chirotonia biskupia	6 maja 1967
	Multimedia w Wikimedia Commons

Teodozjusz, imię świeckie Frank Lazor (ur. 27 października 1933 w Canonsburgu, zm. 19 października 2020 tamże^[1]) – zwierzchnik Kościoła Prawosławnego w Ameryce w latach 1977–2002.

Życiorys

Urodził się w rodzinie emigrantów z Galicji. Jego rodzice John i Mary Lazor^[1] pochodzili spod Sanoka^[2]. W młodym wieku był lektorem i ministrantem w cerkwi św. Jana Chrzciciela w Canonsburgu^[1]. Ukończył studia teologiczne w seminarium św. Włodzimierza w Nowym Jorku w 1960. Następnie ukończył studia podyplomowe w Bossey. Po powrocie do Stanów Zjednoczonych w 1961 złożył śluby zakonne na ręce biskupa Bostonu Ireneusza, w kaplicy św. Sergiusza w Oyster Cove w stanie Nowy Jork, przyjmując imię zakonne Teodozjusz na cześć św. Teodozjusza Czernihowskiego^[1]. W tym samym roku został kolejno hierodiakonem i hieromnichem. Święceń diakońskich udzielił mu 14 października tegoż roku biskup waszyngtoński Cyprian, zaś święcenia kapłańskie hierodiakon Teodozjusz przyjął 22 października 1961 z rąk arcybiskupa Pittsburgha i Wirginii Zachodniej Beniamina^[1]. Służył jako proboszcz parafii Narodzenia Matki Bożej w Madison oraz jako pomocniczy kapelan wojskowy^[1].

W 1967 otrzymał nominację na biskupa pomocniczego diecezji waszyngtońskiej oraz na tymczasowego administratora diecezji Alaski. Uroczysta chirotonia miała miejsce 6 maja 1967 r. w soborze Opieki Matki Bożej w Nowym Jorku^[1]. Od 17 listopada tego samego roku był biskupem ordynariuszem diecezji Alaski. W czasie swojego zarządzania diecezją przeprowadził odbudowę soboru św. Michała Archanioła w Sitce, zniszczonego rok wcześniej przez pożar^[1]. W maju 1970 stał na czele delegacji, która odebrała w Moskwie tomos – akt przyznania autokefalii Kościołowi Prawosławnemu w Ameryce. W tym samym roku współorganizował na Alasce kanonizację mnicha Hermana z Alaski^[1].

W 1972 został przeniesiony do Diecezji Zachodniej Pensylwanii. Pięć lat później, po rezygnacji metropolity Ireneusza został wybrany na metropolitę całej Ameryki i Kanady. Od 1981 łączył ten urząd ze zwierzchnością nad nowo powstałą diecezją Waszyngtonu. W czasie zwierzchnictwa w Kościele nawiązał liczne kontakty międzynarodowe, przyjmował w Stanach Zjednoczonych patriarchę moskiewskiego i całej Rusi Aleksego II, patriarchę-katolikosa Gruzji Eliasza II i metropolitę warszawskiego i całej Polski Sawę. Działał na rzecz zjednoczenia wszystkich jurysdykcji prawosławnych na terytorium Stanów Zjednoczonych. W czasie wojny w Kosowie wzywał Billa Clintona do zakończenia bombardowań Jugosławii przez siły NATO oraz apelował o uszanowanie prawa wszystkich narodów do zamieszkiwania na spornym obszarze^[1].

Po wybuchu skandalu finansowego w Kościele Prawosławnym w Ameryce duchownego oskarżono o przelewanie środków należących do Kościoła na prywatne konto bankowe^[3].

1 maja 2001 udał się na czteromiesięczny urlop ze względu na zły stan zdrowia (przeszedł dwa wylewy). 21 czerwca 2002 ostatecznie zrezygnował z urzędu i zamieszkał w pobliżu monasteru św. Tichona w South Canaan^[1]. Zmarł po długiej chorobie w 2020 r.^[1] i został pochowany na terenie cerkwi św. Jana Chrzciciela w Canonsburgu^[4].