Temperatura Curie (oznaczana T_C) – temperatura, powyżej której ferromagnetyk gwałtownie traci swoje właściwości magnetyczne i staje się paramagnetykiem^[1], zjawisko to wynika ze zmiany fazy ciała stałego. Nazwa pochodzi od nazwiska francuskiego fizyka Pierre’a Curie (męża Marii Skłodowskiej-Curie).

W temperaturze niższej od temperatury Curie dipole magnetyczne atomów lub cząsteczek ustawiane są przez wiązania chemiczne w jednym kierunku, tworząc domeny ferromagnetyczne. W temperaturze powyżej temperatury Curie drgania cieplne sieci krystalicznej niszczą ustawienia dipoli magnetycznych, a dipole wykonują drgania.

Poprzez analogię do ferromagnetyków, w ferroelektrykach i ferroplastykach temperatura zaniku ich szczególnych własności też jest nazywana temperaturą Curie.

Temperatury Curie wybranych substancji w kelwinach^{[potrzebny przypis]}:

Dzięki opisywanemu zjawisku jest możliwa budowa silników cieplno-magnetycznych, w których energia cieplna zostaje przekształcona w mechaniczną za pośrednictwem oddziaływań magnetycznych. Budowa takiego urządzenia nie jest skomplikowana i może pełnić ono funkcję dydaktyczną^[3].

• prawo Curie
• prawo Curie-Weissa
• Temperatura Néela