Tadeusz Klimowicz (ur. 1950^[2]) – polski filolog, dr hab. nauk humanistycznych, profesor i dyrektor Instytutu Filologii Słowiańskiej Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Wrocławskiego^[1], badacz literatury i kultury rosyjskiej^[3].

W 1968 zdał maturę, w 1973 otrzymał tytuł zawodowy magistra, następnie w 1978 obronił pracę doktorską, a w 1986 uzyskał stopień doktora habilitowanego^[2][1]. 28 listopada 1994 nadano mu tytuł profesora w zakresie nauk humanistycznych^[1]. Pełnił funkcję dyrektora Instytutu Filologii Słowiańskiej Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Wrocławskiego^[1], a także prodziekana tego Wydziału^[2]. W 2020 przeszedł na emeryturę^[2].

Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi^[4].

Był członkiem Komisji ds. Stopni i Tytułów; Sekcja I - Nauk Humanistycznych i Społecznych Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów, oraz Komitetu Słowianoznawstwa na I Wydziale Nauk Humanistycznych i Społecznych Polskiej Akademii Nauk^[1].

Autor około 150 tekstów literaturoznawczych, krytycznoliterackich i rosjoznawczych, które ukazały się w periodykach naukowych (m.in. w czasopismach "Teksty Drugie", „Slavia Orientalis”, „Slavica Wratislaviensia”, „Przegląd Rusycystyczny”, „Studia Rossica Posnaniensia”), na łamach czasopism społeczno-kulturalnych („Pismo Literacko-Artystyczne”, „Odra”, „Zeszyty Literackie” i „Literatura na Świecie”^[3], „Przegląd Polityczny”, „Jelenkor”, „Меценат и Мир”, „Новая Польша”) oraz dzienników („Gazeta Wyborcza”)^[5].

Prowadzi blog „From Russia with(out) Love”^[6].

• Dmitrij Mamin-Sibiriak i problemy naturalizmu w literaturze rosyjskiej (1979)
• Motywy twórczości Walerija Briusowa (1988)
• Poszukujący - nawiedzeni - opętani. Z dziejów spirytyzmu i okultyzmu w literaturze rosyjskiej (1992)
• Obywatele Arkadii. Losy pisarzy rosyjskich po roku 1917 (1993)
• Przewodnik po współczesnej literaturze rosyjskiej i jej okolicach (1917-1996) (1996)
• Pożar serca. 16 smutnych esejów o miłości, o pisarzach rosyjskich i ich muzach (2005)
• Тайны великих (2015)
• Pożegnanie z Rosją (2022)^[2]