Tadeusz Danilewicz (rotmistrz trocki)

Tadeusz Danilewicz
Herb
Herb Ostoja
landwójt trocki
komisarz prowiantowy trocki
rotmistrz województwa trockiego
Data śmierci

po 1788

Żona

Petronela Sopoćko

Dzieci

Szymon, Wincenty, Józef, Helena Wirpsza

Troki, panorama miasta - grafika T. Makowskiego z ok. 1600 roku.

Tadeusz Danilewicz (Danielewicz) herbu Ostoja (zm. po 1788) – dziedzic dóbr Gudziany, Lewszany, Piełaniszki, Skierzabola, landwójt trocki, komisarz prowiantowy trocki, rotmistrz województwa trockiego.

Życiorys

Tadeusz Danilewicz przyszedł na świat w rodzinie szlacheckiej wywodzącej się z Wielkiego Księstwa Litewskiego, należącej do rodu heraldycznego Ostojów (Mościców)[1][2][3]. O jego rodzinie pisał Kasper Niesiecki w Herbarzu polskim[1].

Tadeusz Danilewicz był dziedzicem dóbr Gudziany. Majątek Lewszany (Lewsiany[4]) kupił w roku 1775. Dziesięć lat później wszedł w posiadanie dóbr Piełaniszki[5]. Był też właścicielem wsi Skierzabola w parafii nowotrockiej[5][6]. Sprawował ważne funkcje i urzędy. Był landwójtem trockim oraz komisarzem prowiantowym (furażowym) trockim[7][8]. W lutym 1772 roku sejmik gospodarski województwa trockiego postanowił wynagrodzić Danilewicza za pięcioletnie sprawowanie funkcji komisarza furażowego. Otrzymał po pół złotego z każdego dymu dóbr ziemskich i hibernowych[9]. Tadeusz Danilewicz pełnił także funkcję rotmistrza województwa trockiego[10][5]. Uczestniczył w sejmiku deputackim w Kownie, w lutym 1779 roku.[11].

Małżonką Tadeusza Danilewicza była Petronela z Sopoćków, z którą miał córkę Helenę, małżonkę Andrzeja Wirpszy i trzech synów: Szymona, rotmistrza trockiego, Wincentego i Józefa. W roku 1777 odstąpił wspomnianym synom dobra Gudziany i Lewszany[5].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b K. Niesiecki, Herbarz polski, wyd. J.N. Bobrowicz, Lipsk 1839-1845, t. III, s. 301.
  2. ↑ A. Boniecki, Herbarz polski, Warszawa 1889-1913, t. IV, s. 80-84.
  3. ↑ S. Uruski, Rodzina. Herbarz szlachty polskiej, Warszawa 1904-1931, t. III, s. 64.
  4. ↑ A. Krahel, Opisy parafii dekanatu trockiego w diecezji wileńskiej 1784 roku - edycja źródeł historycznych, Białystok 2015, s. 112, 119.
  5. ↑ a b c d A. Boniecki, Herbarz polski, Warszawa 1889-1913, t. IV, s. 83.
  6. ↑ A. Krahel, Opisy parafii dekanatu trockiego w diecezji wileńskiej 1784 roku - edycja źródeł historycznych, Białystok 2015, s. 114.
  7. ↑ Я.С. Глінскі, Гербоўнік беларускай шляхты, t. V (Д), Мінск 2018, c. 162-163.
  8. ↑ A. B. Zakrzewski, Sejmiki Wielkiego Księstwa Litewskiego XVI-XVIII w., Warszawa 2000, s. 183, 200, 211.
  9. ↑ A. B. Zakrzewski, Sejmiki Wielkiego Księstwa Litewskiego XVI-XVIII w., Warszawa 2000, s. 211.
  10. ↑ Lietuvos didžiosios kunigaikštystės seimelių instrukcijos (1788-1790), (wyd.) R. Jurgaitis, A. Stankevič, A. Verbickienė, Vilnius 2015, s. 95.
  11. ↑ M. Jusupović, Akta sejmiku kowieńskiego z lat 1733–1795, Instytut Historii PAN, Warszawa 2019, s. 281, 284, 295.

Bibliografia

  • K. Niesiecki, Herbarz polski, wyd. J.N. Bobrowicz, Lipsk 1839-1845, t. III, s. 301.
  • A. Boniecki, Herbarz polski, Warszawa 1889-1913, t. IV, s. 80-84.
  • S. Uruski, Rodzina. Herbarz szlachty polskiej, Warszawa 1904-1931, t. III, s. 64.
  • Я.С. Глінскі, Гербоўнік беларускай шляхты, t. V (Д), Мінск 2018, c. 162-163.
  • Metryka Litewska. Rejestry podymnego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Województwo wileńskie 1690 r., A. Rachuba (oprac.), Warszawa 1989, s. 166, 250.
  • A. B. Zakrzewski, Sejmiki Wielkiego Księstwa Litewskiego XVI-XVIII w., Warszawa 2000, s. 183, 200, 211.
  • M. Jusupović, Akta sejmiku kowieńskiego z lat 1733–1795, Instytut Historii PAN, Warszawa 2019, s. 281, 284, 295.