Słuch muzyczny – umiejętność rozpoznawania za pomocą zmysłu słuchu określonych cech dźwięków muzycznych: wysokości^[1], barwy, głośności^[2] lub natężenia^[3] oraz rytmu, liczby i relacji między kilkoma brzmiącymi jednocześnie dźwiękami^[2][4].

• Słuch wysokościowy (melodyczny)^[2] pozwala odróżniać dźwięki wysokie od niskich. Umiejętność rozpoznawania wysokości jednego dźwięku względem innego nazywa się słuchem relatywnym (względnym); umiejętność rozpoznawania wysokości dźwięku bez konieczności porównywania jej z inną – słuchem absolutnym^[1][3].
• Słuch harmoniczny (analityczny) pozwala rozpoznawać struktury wertykalne i horyzontalne utworu muzycznego: współbrzmienia, akordy, polifonię oraz melodię (następstwa dźwięków)^[2][4].
• Słuch rytmiczny pozwala rozpoznawać rytm i tempo melodii^[2].
• Słuch tembrowy^[4] pozwala rozróżniać barwy dźwięków^[2].
• Słuch dynamiczny^[4] pozwala rozróżniać głośność^[2] lub natężenie dźwięku^[3].

• Krzysztof Baculewski et al.: Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-13410-0.
• Mieczysław Drobner: Instrumentoznawstwo i akustyka. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997. ISBN 83-224-0469-7.
• Janusz Ekiert: Bliżej muzyki: encyklopedia. Warszawa: Muza SA, 2006. ISBN 978-83-7200-087-3.