Szpital św. Wincentego à Paulo we Lwowie

Szpital św. Wincentego à Paulo we Lwowie
Ilustracja
Państwo

 Ukraina

Miejscowość

Lwów

Adres

Krywonosa 1a, 79000 Lwów

Typ budynku

klasztor, obecnie szkoła

Architekt

Alfred Kamienobrodzki

Ukończenie budowy

1714

Położenie na mapie Lwowa
Mapa konturowa Lwowa, w centrum znajduje się punkt z opisem „Szpital św. Wincentego à Paulo we Lwowie”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Szpital św. Wincentego à Paulo we Lwowie”
Położenie na mapie obwodu lwowskiego
Mapa konturowa obwodu lwowskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Szpital św. Wincentego à Paulo we Lwowie”
Położenie na mapie rejonu lwowskiego
Mapa konturowa rejonu lwowskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Szpital św. Wincentego à Paulo we Lwowie”
Ziemia49°51′57″N 24°02′11″E/49,865833 24,036389
Multimedia w Wikimedia Commons

Szpital Świętego Wincentego à Paulo – dawny szpital i klasztor rzymskokatolicki przy ulicy Krywonosa 1a (dawniej Teatyńska) we Lwowie.

Szpital i klasztor zostały założone przez siostry Szarytki na południowych stokach Wysokiego Zamku w 1714, w skład kompleksu wchodziła również mała kaplica i pracownia farmaceutyczna, gdzie przygotowywano lekarstwa. Zespół budynków był wielokrotnie rozbudowywany, w 1783 włączono do niego znajdujące się w sąsiedztwie zabudowania zlikwidowanego w ramach reform józefińskich kościoła św. Kazimierza i klasztoru Sióstr Miłosierdzia. W części dawnego klasztoru umieszczono sierociniec, którego patronem był św. Kazimierz, w 1850 przebywało tam sześćdziesiąt sierot. W 1857 powstał zaprojektowany przez Wincentego Rawskiego (starszego) budynek gospodarczy, trzy lata później powstały stajnia, wozownia i budynek dla służby, autorem ich projektu był Józef From. W 1867 Edmund Kegler zaprojektował zmianę układu wnętrz, a trzy lata później zrealizowano zaprojektowaną przez Wincentego Rawskiego przebudowę budynku gospodarczego na oficyny mieszkalne. W 1879 Alfred Kamienobrodzki zaprojektował i przeprowadził przebudowę budynku głównego szpitala oraz dobudowę drugiego piętra, cztery lata później Ignacy Muller był realizatorem doprowadzenia do budynków wody i kanalizacji. Podczas dokonanego w latach 1889-1890 remontu fasady umieszczono na niej figurę patrona szpitala dłuta Antoniego Popiela. W 1911 powstał dwukondygnacyjny przytułek dla ubogich, autorami projektu byli Adam Opolski i Ignacy Kędzierski. W 1945 siostry zakonne zostały zmuszone do opuszczenia zabudowań, a ostatecznie do wyjazdu do Polski. Pomieszczenia klasztorne zajął żeński zakład karny dla nieletnich, a szpital przekazano na potrzeby Szkoły Milicyjnej (obecnie Lwowski Uniwersytet Spraw Wewnętrznych). W 1980 cały kompleks zabudowań został przekazany pod administrację Ministerstwa Spraw Wewnętrznych USRR i był użytkowany przez Uniwersytet Spraw Wewnętrznych.

Zobacz też

Bibliografia