Conservatorio di Sant'Onofrio a Porta Capuana (1598).
Konserwatoria te tworzono kolejno przy sierocińcach o tych samych nazwach, skupiających dzieci osierocone lub z rodzin ubogich w Neapolu - ale i w całym Królestwie Obojga Sycylii - często z obiecującym talentem muzycznym, rozwiniętym pracą pierwszych twórczych dyrektorów tych szkół. Wyniki tej działalności okazały się, dzięki tak natchnionym osobowościom, jak Alessandro Scarlatti, Francesco Provenzale i Francesco Durante, nieoczekiwanie znakomite. Niebawem konserwatoria neapolitańskie zasłynęły we Włoszech i w całej Europie, przyciągając uwagę bogatych sponsorów i ambitnych, utalentowanych młodych muzyków.
Warto dodać, że nazwa szkoły rozumiana bywa mniej i bardziej ograniczająco: czasem ma się na myśli głównie okres rozkwitu szkoły i jej najwybitniejszych twórców, często ogranicza się pojęcie do twórczości operowej, kiedy indziej, idąc tropem stylistyki i poglądów estetycznych włącza się do szkoły i takich kompozytorów "neapolitańskich przez adopcję" jak Giovanni Battista Pergolesi z Ankony czy Gioacchino Rossini z Pesaro, lub zgoła saksończyk w służbie króla polskiego, Johann Adolf Hasse. Wpływy szkoły neapolitańskiej widzi się też w operach Mozarta i Glucka.
