Szczyt NATO w Brukseli 1988
NATO Summit Brussels 1988
|
| Organizacja
|
 NATO
|
| Miejscowość
|
Bruksela
|
| Data
|
2–3 marca 1988
|
|
|
|
|
| brak współrzędnych
|
Szczyt NATO w Brukseli – 8. szczyt NATO zorganizowany w Brukseli w dniach 2–3 marca 1988
Celem zwołania szczytu było potwierdzenie głównych zadań Sojuszu Północnoatlantyckiego[a] w relacjach Zachód–Wschód i przyjęcie projektu wzmocnienia stabilności w Europie poprzez negocjacje w sprawie kontroli zbrojeń konwencjonalnych[2].
Postanowienia szczytu
Podczas szczytu opublikowano Deklarację szefów państw i rządów uczestniczących w spotkaniu Rady Północnoatlantyckiej[b][3][4] oraz dokument Konwencjonalna kontrola zbrojeń: droga naprzód. Oświadczenie wydane przez organ szefów państw i rządów uczestniczących w posiedzeniu Rady Północnoatlantyckiej[c][5][4].
Deklaracja szefów państw i rządów uczestniczących w spotkaniu Rady Północnoatlantyckiej składała się z dziewiętnastu punktów podzielonych na trzy rozdziały[3][6]:
- Czas na ponowne potwierdzenie,
- Cele i zasady Sojuszu
- Relacje Wschód–Zachód. Droga do przyszłości.
W dokumencie podkreślono między innymi niepodzielność bezpieczeństwa europejskiego i atlantyckiego. Uznano, że siły konwencjonalne i nuklearne Stanów Zjednoczonych wraz z siłami Kanady stanowią istotny człon środków odstraszania. Powtórzono, że zjednoczona Europa ma kluczowe znaczenie dla bezpieczeństwa Ameryki Północnej, a wiarygodności sojuszniczej obrony nie da się zachować bez dużego wkładu europejskiego[7].Sojusz Północnoatlantycki zapowiedział utrzymanie wiarygodnych sił odstraszania, które stanowiły podstawę konstruktywnego dialogu ze Wschodem, między innymi na temat kontroli zbrojeń i kwestii rozbrojeniowych[3][8].
Dokument Konwencjonalna kontrola zbrojeń: droga naprzód składał się z czterech rozdziałów[5][9]:
- Obecna rzeczywistość
- Ramy polityczne i bezpieczeństwa
- Cele sojuszników
- Droga w przyszłość
W dokumencie podkreślono zasadę, aby polityka obrony i polityka kontroli zbrojeń harmonizowały ze sobą. Uznano, że wkład NATO we wspólne bezpieczeństwo obejmuje nie tylko czynniki militarne, ale także polityczne, gospodarcze i przede wszystkim humanitarne[5][10].
Na koniec Szczytu zapewniono, że NATO dąży do wyeliminowania nierównowagi sił konwencjonalnych w Europie. Ponadto prowadzi politykę poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności, od których zależy ostatecznie trwałe bezpieczeństwo i stabilność[11].
Uwagi
- ↑ Główne zadania Sojuszu Północnoatlantyckiego odnoszono do tzw. Raportu Harmela, czyli dokumentu opracowanego na wniosek ministra spraw zagranicznych Belgii Pierra Harmela p.t. Przyszłe zadania Sojuszu. Rada Północnoatlantycka zatwierdziła ten dokument 18 grudnia 1967. Był on wynikiem rozbieżności wśród członków NATO, a różnica zdań dotyczyła głównie problemów kontroli zbrojeń i stosunków politycznych z krajami Układu Warszawskiego. Kilka państw pragnęło polepszenia stosunków z krajami Europy Wschodniej i opowiadało się za zwiększeniem częstotliwości konsultacji politycznych. W raporcie stwierdzono, że NATO ma do spełnienia dwie równoważne misje: obronę i odprężenie (franc. Détente)[1].
- ↑ Declaration of the Heads of State and Government participating in the Meeting of the North Atlantic Council.
- ↑ Conventional Arms Control: The Way Ahead. Statement issued under the Authority od the Heads of State and Gouernment participating in the Meeting of the North Atlantic Council.
Przypisy
- ↑ Zarychta 2020 ↓, s. 67–68.
- ↑ Zarychta 2020 ↓, s. 88.
- ↑ a b c NATO Summit Declaration ↓, Brussels 1988.
- ↑ a b Zarychta 2020 ↓, s. 103.
- ↑ a b c Conventional Arms Control ↓, Brussels 1988.
- ↑ Zarychta 2020 ↓, s. 89.
- ↑ Zarychta 2020 ↓, s. 90.
- ↑ Zarychta 2020 ↓, s. 91.
- ↑ Zarychta 2020 ↓, s. 92.
- ↑ Zarychta 2020 ↓, s. 93.
- ↑ Zarychta 2020 ↓, s. 94.
Bibliografia
Linki zewnętrzne
