Szczepan Jaroszewski
|
| Pełne imię i nazwisko
|
Szczepan Jan Jaroszewski
|
| Data i miejsce urodzenia
|
26 grudnia 1887
Zochcin
|
| Zawód, zajęcie
|
rolnik
|
|
| Odznaczenia
|
  
|
|
|
Szczepan Jan Jaroszewski (ur. 26 grudnia 1887 w Zochcinie) – polski działacz niepodległościowy, kowal i rolnik, starszy wachmistrz Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 26 grudnia 1887 we wsi Zochcin, w ówczesnym powiecie opatowskim guberni radomskiej, w rodzinie Romualda i Anieli z Bernasiów[1][2]. Od 1889 do 1903 uczęszczał do trzyoddziałowej szkoły powszechnej w Ruszkowie, a następnie przez trzy lata uczył się rzemiosła kowalskiego u Józefa Bijasiewicza w Opatowie[1]. W 1906 został zatrudniony w Zakładach Ostrowieckich w charakterze kowala[1].
W listopadzie 1910 został powołany do armii rosyjskiej i wcielony do 3 zaamurskiego batalionu kolejowego w Mandżurii[1]. W 1913 został przeniesiony do 5 syberyjskiego batalionu saperów w Irkucku[1]. W maju 1914 został zwolniony do rezerwy i wrócił do pracy w Zakładach Ostrowieckich[1]. W tym samym roku, po wybuchu I wojny światowej, został zmobilizowany do fortecznej kompanii saperów w twierdzy Dęblin[1]. W szeregach armii rosyjskiej walczył do listopada 1917[1]. W międzyczasie kompania, w której służył została przeformowana w 50 batalion saperów[1].
W listopadzie 1917 razem ze swoim przełożonym Walentym Szydłowskim wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji i 11 grudnia tego roku został przydzielony do 1 kompanii saperów 1 pułku inżynieryjnego[1]. W stopniu młodszego podoficera pełnił funkcję zastępowego[1]. Wziął udział we wszystkich potyczkach pułku oraz słynnej wyprawie partii ówczesnego podkapitana Stanisława Magnuszewskiego, której zadaniem było zniszczenie torów kolejowych prowadzących do Mińska i Słucka, i odcięcia stacji Osipowicze[3][1].
Na początku lipca 1918, po demobilizacji korpusu, wrócił w rodzinne strony, będące wówczas pod okupacją austriacką i wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej[1]. W październiku tego roku wziął udział w rozbrojeniu austriackich posterunków konnych w Sadowiu, Opatowie, Iwaniskach i okolicy[1]. Następnie, razem z członkami POW i 36 końmi odebranymi austriakom, wstąpił do formującego się szwadronu radomskiego, który 3 kwietnia 1919 wszedł w skład 11 pułku ułanów[1][4]. Wskutek ciężkich warunków materialnych został zwolniony z wojska (jego czterech młodszych braci służyło ochotniczo w wojsku)[1].
W 1921, w ramach osadnictwa wojskowego otrzymał działkę o powierzchni 18 ha, położoną w sołectwie Podzamcze (od 5 maja 1930 była to samodzielna gromada Wola Piłsudskiego)[1][2].
9 czerwca 1921 major Stanisław Magnuszewski sporządził wniosek o odznaczenie go Orderem Virtuti Militari za „przyczynienie się do pomyślnych rezultatów całej wyprawy” w nocy z 16 na 17 lutego 1918[2]. Dopiero 18 grudnia 1933 Szczepan Jaroszewski odbrał przyznany mu Order Virtuti Militari wraz z legitymacją, po potwierdzeniu jego tożsamości przez majora Walentego Szydłowskiego i pułkownika Jana Skorynę, byłego dowódcę 1 pułku inżynieryjnego[1].
Był żonaty, miał trzy córki: Teresę, Krystynę i Danutę[1].
Ordery i odznaczenia
26 czerwca 1938 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości ponownie rozpatrzył jego wniosek, lecz Krzyża Niepodległości nie przyznał[2].
Przypisy
Bibliografia
.jpg){kind=small}
