Ten artykuł dotyczy syntezy dźwięku. Zobacz też: inne znaczenia.

Synteza subtraktywna (ang. subtractive synthesis) – metoda syntezy dźwięku polegająca na odejmowaniu harmonicznych, poprzez przetwarzanie przebiegów generowanych przez oscylatory. Była ona pierwszą historycznie metodą zastosowaną w syntezatorach.

Przebieg o danych parametrach (kształcie, częstotliwości, współczynniku wypełnienia fali impulsowej) przetwarzany jest przez kolejne bloki (moduły) instrumentu. Należą do nich m.in.:

• filtry różnego typu (oznaczane VCF),
• generatory obwiedni (oznaczane EG lub ENV)
• generatory przebiegów wolnozmiennych (oznaczane LFO),
• wzmacniacz (oznaczany VCA).

Rodzaj użytych bloków oraz sposób ich połączenia nazywany jest torem syntezy. Jego modyfikacja (zmiana połączeń) możliwa jest wyłącznie w syntezatorach modularnych. Pozostałe syntezatory umożliwiają jedynie kontrolowanie parametrów poszczególnych modułów. Synteza subtraktywna początkowo realizowana była przez układy analogowe, a blokami sterowano napięciowo. Dziś w większości przypadków stosuje się układy DSP (lub też odpowiednie algorytmy w przypadku oprogramowania), a instrumenty, w których są one zastosowane, klasyfikuje się do grupy Virtual Analog.

Poniższy przykład przedstawia kolejne etapy kształtowania brzmienia.

1. Wytwarzanie przez oscylatory (OSC A i OSC B) przebiegów o różnych kształtach
   • przebieg #1^ⓘ
   • przebieg #2^ⓘ
2. Modulowanie współczynnika wypełnienia fali impulsowej przez generator LFO
   • PWM przebiegu #1^ⓘ
   • PWM przebiegu #2^ⓘ
3. Zmiksowanie przez mikser (OSC Mix) obu przebiegów w stosunku głośności 50:50
   • zmiksowane przebiegi^ⓘ
4. Nadanie brzmieniu obwiedni za pomocą generatora EG
   • zastosowana obwiednia ADSR^ⓘ
5. Zmiana charakterystyki brzmienia za pomocą filtra dolnoprzepustowego (VCF)
   • przefiltrowany sygnał^ⓘ
6. Efekt końcowy
   • po zmianie częstotliwości odcięcia filtra (Cutoff)^ⓘ
   • z użytym arpeggiatorem^ⓘ

• arpeggiator

• PWM