Suchy Groń (855 m) – mało wybitny szczyt w Paśmie Radziejowej w Beskidzie Sądeckim. Znajduje się w zachodnim końcu tego pasma, pomiędzy Koziarzem (943 m) a Wojakówką (834 m). Zachodnie stoki Suchego Gronia opadają do Dunajca. Należą do miejscowości Tylmanowa i są zalesione mieszanym lasem z przewagą buka. Znajdujące się na nich polany obecnie zarastają już lasem. W kierunku zachodnim, do Dunajca, odchodzi od Suchego Gronia krótki grzbiet z kulminacją Sobla Tylmanowskiego (713 m). Po południowej stronie tego grzbietu, z przełęczy między Suchym Groniem a Koziarzem spływa do Dunajca Potok Bar. Zachodnie stoki Suchego Gronia znajdują się na obszarze Popradzkiego Parku Krajobrazowego, którego granica przebiega w tym miejscu przez grzbiet. Wschodnie stoki Suchego Gronia opadają do potoku Kąty. Znajdują się poza obszarem tego parku i dużą ich część zajmuje polana należąca do miejscowości Brzyna. Użytkowana jest tylko dolna jej część, górna stopniowo zarasta lasem. Z rzadkich roślin na polanie tej występuje koniczyna pannońska, w Polsce występująca tylko na kilku stanowiskach w Beskidzie Sądecki[1].
Ze szlaku turystycznego poprowadzonego przez duże otwarte przestrzenie po wschodniej stronie Suchego Gronia rozciąga się szeroka panorama widokowa.
Szlak turystyki pieszej
żółty: Łącko – przeprawa promowa przez Dunajec – Cebulówka – Okrąglica Północna – Suchy Groń – Jaworzynka – przełęcz Złotne – Dzwonkówka – Szczawnica.
Przypisy
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6. Brak numerów stron w książce
Bibliografia
- Beskid Sądecki. Mapa 1:50 000. Piwniczna: Agencja Wyd. „Wit”. ISBN 83-915737-3-7. Brak numerów stron w książce
- Bogdan Mościcki: Beskid Sądecki i Małe Pieniny. Pruszków: Oficyna Wyd. „Rewasz”, 2007. ISBN 978-83-89188-65-6. Brak numerów stron w książce
Linki zewnętrzne
