Stylobat (gr. στυλοβάτης od στῦλος „filar, podpora, kolumna” i βαίνω „stąpać”) – górna powierzchnia kamiennej podstawy (krepidomy) antycznych budowli (głównie świątyń), najwyższy stopień stereobatu^[1][2][3]. Dźwigał on całą konstrukcję budowli. W porządku doryckim bezpośrednio na nim stały kolumny. Powierzchnia stylobatu była lekko wybrzuszona, co powodowało złudzenie optyczne polegające na usunięciu pozornej wklęsłości perystazy i jednocześnie sprzyjało lepszemu odprowadzaniu wód opadowych^[1].

• Witold Szolginia: Architektura. Warszawa: Sigma NOT, 1992, s. 152. ISBN 83-85001-89-1.