Powodem do rozpoczęcia strajku była sytuacja w Wyższej Szkole Inżynieryjnej w Radomiu, gdzie władze mianowały rektora Michała Hebdę bez wymaganych procedur i łamiąc zawarte porozumienia.
Przyczyny strajku
Zmieniona wiosną 1981 ordynacja wyborcza faworyzowała prof. Hebdę. Efektem sporu o ordynację było usunięcie z Senatu uczelni przedstawicieli NSZZ „Solidarność” i Niezależnego Zrzeszenia Studentów. W efekcie 24 października 1981 Komisja Zakładowa NSZZ „Solidarność” ogłosiła strajk okupacyjny, który stał się najdłuższym strajkiem w Polsce oraz zarzewiem ogólnopolskiego strajku środowisk akademickich.
Mimo bojkotu wyborów przez opozycję, Senat dokonał ponownego wyboru prof. Hebdy na stanowisko rektora Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Radomiu. Wybór ten został następnie zatwierdzony przez ministra nauki, szkolnictwa wyższego i techniki Jerzego Nawrockiego pomimo protestów Konferencji Rektorów Szkół Wyższych, Towarzystwa Popierania i Krzewienia Nauki oraz tzw. komisji czterech profesorów pod przewodnictwem Andrzeja Stelmachowskiego, która przybyła do Radomia, by wezwać prof. Hebdę do ustąpienia.
17 października – ogłoszenie pogotowia strajkowego w WSI w Radomiu
(1. dzień strajku) 26 października – rozpoczęcie strajku okupacyjnego
(3. dzień strajku) 28 października – spotkanie delegacji strajkujących (Apuniewicz, Jezuita Starnawski) z delegacją WSI (Kajdas, Rodziewicz)
(5. dzień strajku) 30 października – rektor Hebda zagroził zwolnieniem z pracy strajkujących pracowników; pierwsza Msza strajkujących celebrowana przez duszpasterza akademickiego ks. Jerzego Banaśkiewicza (odtąd odbywała się codziennie)
(7. dzień strajku) 1 listopada – delegacja strajkujących złożyła kwiaty pod krzyżem w Parku im. Tadeusza Kościuszki, upamiętniającym ofiary protestujących podczas rewolucji 1905 roku
(8. dzień strajku) 2 listopada – przybycie do strajkujących przedstawicieli mediów reżimowych
(10. dzień strajku) 4 listopada – przedstawiciele Międzyzakładowej Komisji Regionalnej NSZZ „Solidarność” Ziemia Radomska podjęli rozmowy z delegacją rządową
(14. dzień strajku) 8 listopada – Politechnika Łódzka (Senat oraz tamtejszy NZS) wezwała Hebdę do ustąpienia
(19. dzień strajku) 13 listopada – Politechnika Szczecińska wyraziła poparcie dla strajku w radomskiej WSI, czym dołączyła do grona około 50 uczelni wspierających strajk; strajk poparł nawet komitet PZPR Politechniki Szczecińskiej
(21. dzień strajku) 15 listopada – studenci studiów wieczorowych ogłosili bojkot zajęć
(38. dzień strajku) 2 grudnia – WSI zablokowała wypłaty wynagrodzeń i stypendiów dla strajkujących; przewodniczący KK „Solidarności” Lech Wałęsa ogłosił pogotowie strajkowe w całym kraju
(49. dzień strajku) 13 grudnia – wprowadzenie stanu wojennego; dziekan Wydziału Transportu radomskiej WSI Leszek Cegłowski w towarzystwie oddziału ZOMO i pojazdów opancerzonych wzywa do rozejścia się; koniec strajku i początek internowań
