Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Conocybe, Bolbitiaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy opisał go w 1930 r. Julius Schäffer nadając mu nazwę Galera aurea. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu Tsuguo Hongo w 1963 roku[1]
Średnica 2–5,8 cm, kształt stożkowaty lub wypukły. Powierzchnia początkowo jasnożółta, w stanie dojrzałym żółta, potem pomarańczowoochrowa. Jest nieco higrofaniczny. Brzeg gładki, krótko prążkowany[5].
Wysokość 5,5–7,5 cm, grubość 3–5 mm, cylindryczny z bulwiastą podstawą o średnicy do 15 mm. Powierzchnia biała, jedwabista, gładka do podłużnie prążkowanej, silnie oprószona, brązowiejąca z wiekiem. Podstawa biała, owłosiona[5].
Zarodniki elipsoidalne, wydłużone (10) 11–12 (13) x 6–7 µm, z dużymi porami rostkowymi (o średnicy 1,5 µm). Cheilocystydy w kształcie kręgli z kulistymi główkami o szerokości około 4 µm. Po zadziałaniu amoniakiem widoczne w nich igiełkowate kryształki[5].
Występowanie i siedlisko
Podano stanowiska stożkówki złotej w Ameryce Północnej, Europie, Azji i w jednym miejscu w Australii. Najwięcej stanowisk podano w Europie[6]. W Europie i Azji jest dość szeroko rozprzestrzeniony, ale rzadki[5]. W Polsce po raz pierwszy gatunek ten odszukano w Bieszczadach w 2009 roku[7]. Aktualne stanowiska podaje także internetowy atlas grzybów. Znajduje się w nim na liście gatunków zagrożonych i wartych objęcia ochroną[4].
Naziemnygrzyb saprotroficzny. Występuje na butwiejących trocinach i liściach[4], na glebach bogatych w azot, nawożonych łąkach, starym kompoście, korze, ściółce w szklarniach, a także na świeżo zasianych trawnikach[5].
.jpg)