Pora rostkowa (właściwie por rostkowy), czasami także pora kiełkowa (łac.germ pore) – miejscowe przewężenie ściany komórkowej zarodnika grzyba, w formie okrągłego tworu znajdującego się zwykle na jego końcu, naprzeciwko wnęki (hilum) i wyrostka wnęki (apiculus, hilar appendage). Przez porę rostkową wyprowadzana jest pierwsza strzępka rostkowa grzybni pierwotnej^[1]. Pora rostkowa jest ważną cechą przy mikroskopowym oznaczaniu niektórych gatunków. Bierze się pod uwagę jej występowanie, rozmiary, kształt i położenie (może być centralna lub ekscentryczna)^[2].

Pory rostkowe występują tylko w grubościennych zarodnikach. Grube ściany to adaptacja zarodników do przetrwania trudnych warunków w przewodzie pokarmowym zwierząt. Cieńsze miejsce na zarodniku, czyli pora rostkowa, to cecha umożliwiająca szybkie ich kiełkowanie po wydaleniu z układu pokarmowego zwierzęcia. Dotyczy to głównie grzybów saprotroficznych, a zwłaszcza grzybów koprofilnych^[3]. Z tego powodu pory rostkowe występują np. u zarodników polówek (Agrocybe), kołpaczków (Panaeolus), łysiczek (Psilocybe) i łuskwiaków (Pholiota)^[1]. Większość grzybów ektomykoryzowych natomiast nie ma por rostkowych. Występowanie niewyraźnych por rostkowych u niektórych gatunków Inocybe (strzępiaków) wskazuje, że ich zarodniki mogą być przenoszone przez zwierzęta^[3].