Stosunki polsko-estońskie – relacje między Estonią a Polską. Oba państwa są członkami Unii Europejskiej, NATO i Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Estonia, wówczas znana jako Inflanty, została włączona do terytorium Wielkiego Księstwa Litewskiego, a później do Rzeczypospolitej Obojga Narodów, która stała się Księstwem Inflant pod panowaniem polskim[1]. Inflanty nie zajmowały znaczącej pozycji w historii Rzeczypospolitej, ponieważ były podzielone między Polaków, Szwedów i Duńczyków. Później zostały włączone do władz Imperium Rosyjskiego[2].
Po zakończeniu I wojny światowej zarówno Estonia, jak i Polska uzyskały niepodległość, jednak rosnące inwazje bolszewików spowodowały, że oba państwa stały się jednym wspólnym frontem przeciwko Rosji sowieckiej. Estonia odparła Sowietów w swojej wojnie o niepodległość, a polski sukces w wojnie polsko-radzieckiej pomógł utrzymać niezależność obu państw[3]. Od lat 20. XX w. Polska i Estonia były sojusznikami, choć było między nimi niewiele kontaktów (w głównej mierze poprzez związek bałtycki).
Między 8 a 13 sierpnia 1930 roku oficjalną wizytę w Estonii, na pokładzie statku „Polonia”, eskortowanego przez polskie okręty, złożył Prezydent RP Ignacy Mościcki[4]. W sierpniu 1934 roku odbyła się w Estonii wizyta polskiego plutonu broni pancernej pod dowództwem ppłka. Spałka, która przebiegła w przyjaznej atmosferze i doprowadziła do zakupu w 1935 roku przez Estonię sześciu tankietek TKS, co stanowiło jedyny sukces eksportowy polskich pojazdów wojskowych przed wojną[5].
Przed II wojną światową polskie Kierownictwo Marynarki Wojennej zakładało, że w razie wojny będzie możliwe korzystanie przez polskie okręty z gościny w estońskich bazach, nie biorąc pod uwagę estońskiej ustawy o neutralności w wojnie morskiej z 1938 roku, będącej efektem deklaracji ryskiej podpisanej przez państwa bałtyckie[6]. Po wybuchu wojny Estonia, usiłująca zachować państwowość pomiędzy mocarstwami, ogłosiła neutralność[6]. Doszło wówczas do incydentu międzynarodowego, kiedy do Tallinna zawinął 14 września 1939 roku polski okręt podwodny „Orzeł” celem wysadzenia chorego dowódcy, po czym został internowany zgodnie z prawem międzynarodowym i ustawą o neutralności, a następnie 18 września zbiegł z internowania[7]. Ucieczka „Orła” została wykorzystana przez ZSRR jako pretekst do pogwałcenia suwerenności Estonii i wymuszenia zainstalowania tam baz wojskowych[8]. Estonia pod naciskiem ZSRR zerwała stosunki dyplomatyczne z polskim rządem na uchodźstwie[9]. Polska trafiła pod okupację niemiecką, a po wojnie znalazła się w strefie wpływów ZSRR, natomiast Estonia została w 1941 roku anektowana przez ZSRR, odzyskując niepodległość dopiero w 1991 roku[8].
Stosunki dyplomatyczne między Polską i Estonią zostały odnowione 2 września 1991 roku. Podstawą relacji dwustronnych jest podpisany 2 lipca 1992 roku w Tallinnie traktat o przyjaznej współpracy i bałtyckim dobrosąsiedztwie Od 1993 roku działa Ambasada RP w Tallinnie, a od 1995 roku Ambasada Estonii w Warszawie[10].
Kontakty polityczne opierają się na kontaktach na szczeblu prezydentów, premierów, przewodniczących parlamentów i ministrów. Istotne znaczenie w stosunkach dwustronnych pełni wspólne członkostwo w NATO. Polska bierze udział w misji patrolowania przestrzeni powietrznej trzech państw bałtyckich w ramach misji Baltic Air Policing[10].
Według danych z 2021 roku wartość polskiego eksportu do Estonii wyniosła 1,26 mld EUR (ok. 7% ogółu importu Estonii), natomiast wartość eksportu z Estonii do Polski wyniosła 569 mln EUR, co czyniło ją 9. największym partnerem eksportowym. Estoński eksport do Polski obejmował głównie sprzęt elektryczny i urządzenia mechaniczne, stal, żelazo i przedmioty z nich wykonane ( oraz samochody (11.6%)[11].
Współpraca polsko-estońska obejmuje także obszar kultury. W 1997 r. Biblioteka Narodowa Estonii oraz Polska Biblioteka Narodowa stworzyły wspólną wystawę składającą się z ponad 100 pozycji[12]. W Polsce od 2002 roku organizuje się Dni Estońskie, podczas których promuje się sztukę i kulturę Estonii[12].
Lokasi Pengunjung: 3.138.122.11