Lata młodości spędził we Lwowie. W 1926 ukończył gimnazjum im. Stefana Batorego. W latach 1926–1930 studiował na Wydziale Prawa i Umiejętności Politycznych Uniwersytetu Jana Kazimierza. W 1932 na Wydziale Prawa UJK uzyskał stopień doktora praw na podstawie dysertacji z dziedziny prawa administracyjnego pt. Zbiorowe układy pracy[1]. Do wybuchu II wojny światowej był adwokatem we Lwowie.
Podczas okupacji Lwowa przez ZSRR był zatrudniony na Wydziale Prawa Uniwersytetu im. Iwana Franki we Lwowie, którego prodziekanem był w latach 1940–1941. W tym czasie uzyskał sowiecki stopień naukowy kandydata nauk prawnych[1]. Po wyjeździe ze Lwowa, co nastąpiło w 1941, pełnił m.in. funkcje dziekana i wykładowcy prawa państwowego i historii doktryn politycznych w Instytucie Prawniczym w Swierdłowsku i Kazaniu. Został członkiem Związku Patriotów Polskich.
Zaraz po wojnie został naczelnikiem departamentu ustawodawczego Ministerstwa Sprawiedliwości. Od 1946 członek i działacz Polskiej Partii Robotniczej, a następnie PZPR[2]. W 1947 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego Uniwersytetu Warszawskiego ze specjalnością prawo skarbowe i posadę kierownika Katedry Prawa Państwowego. Od 1950 dyrektor generalny w Prezydium Urzędu Rady Ministrów. Od 1952 członek korespondent, zaś od 1961 członek rzeczywisty PAN. W latach 1962–1964 był przewodniczącym Międzynarodowego Stowarzyszenia Nauk Prawnych[3]. Członek Międzynarodowej Akademii Prawa Porównawczego w Hadze. Doktor honoris causaUAM w Poznaniu (1965).
↑Spętana akademia. Polska Akademia Nauk w dokumentach władz PRL. Materiały partyjne 1950–1986, t. II, wybór, wstęp i opracowanie Patryk Pleskot, Tadeusz Paweł Rutkowski, Warszawa 2012, s. 68.
