W czasie II wojny światowej był członkiem Szarych Szeregów, pod koniec wojny więziony w niemieckich obozach. Po wojnie przeniósł się wraz z rodziną z Poznania do Jeleniej Góry. Ukończył szkolenie szybowcowe, a w latach 1949–1950 uzyskał licencję samolotową, jednak z powodu wcześniejszej przynależności do Szarych Szeregów otrzymał zakaz wstępu na lotnisko i nie mógł w czasach stalinowskich zajmować się lotnictwem. Ukończył gimnazjum dla dorosłych w Jeleniej Górze, a następnie studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Poznańskiej z tytułem inżyniera lotnictwa o specjalności konstrukcja płatowców. Otrzymał nakaz pracy w Okręgowym Zarządzie PGR w Szczecinie, jednak na jego prośbę przeniesiono go do Zakładów Sprzętu Lotniczego w Poznaniu, które jednakże zamknięto, po czym pracował do emerytury przy ekspertyzach energetyczno-cieplnych. W 1957 zajął się także ponownie lotnictwem. Był zawodnikiem Aeroklubu Poznańskiego. W 1975 zdobył szybowcowe mistrzostwo Polski w klasie standard, a w 1977 w klasie otwartej.
W 1972 został przewodniczącym Rady Balonowej Aeroklubu PRL i przyczynił się do odrodzenia sportu balonowego w Polsce. Szkolił pilotów polskich, a także czechosłowackich i węgierskich. W 1979 w zespole z Ireneuszem Cieślakiem zajął w mistrzostwach świata balonów na ogrzane powietrze 20. miejsce, w 1980 w mistrzostwach świata balonów gazowych był w parze z tym samym zawodnikiem dziesiąty. W latach 1982–1983 był prezesem Aeroklubu Poznańskiego.
Jego największym sukcesem sportowym było zwycięstwo w pierwszej po II wojnie światowej edycji Pucharu Gordona Bennetta w 1983, w załodze tworzonej z Ireneuszem Cieślakiem. Polski duet w balonie SP-BZO Polonez wystartował 28 czerwca 1983 z Paryża i po 36 godzinach i 26 minutach wylądował w niemieckiej wsi Offenstetten, osiągając dystans 690 km. Sukces ten przyniósł im także 8. miejsce w Plebiscycie „Przeglądu Sportowego” na najlepszego sportowca Polski w 1983.
