Był suplentem (zastępcą nauczyciela) w Gimnazjum im. Franciszka Józefa we Lwowie, od 1897 w męskim seminarium nauczycielskim w Rzeszowie. Tu jego uczniem był Władysław Sikorski, o czym Srokowski napisał po wojnie publikując wspomnienia Nieznane lata generała Sikorskiego. Wspomnienia wychowawcy i nauczyciela… („Problemy” R. 3: 1947 nr 4)[1]. W 1899 złożył na UJ egzamin państwowy na nauczyciela szkół średnich (z prawem nauczania geografii i historii), potem pracował kolejno w seminariach żeńskim i męskim we Lwowie.
30 lipca 1901 otrzymał nominację na nauczyciela rzeczywistego, następnie od 1 września tego roku pracował jako nauczyciel w Seminarium nauczycielskim[1] męskim[2] w Tarnopolu[1]. W 1903 został wybrany prezesem tamtejszego oddziału Towarzystwa Szkoły Ludowej (TSL), podejmując pracę oświatową wśród ludności polskiej zamieszkałej wokół Tarnopola, Trembowli, Skałatu i Zbaraża. Starał się wydobyć ją spod wpływu ukraińskiej organizacji społeczno-oświatowej „Proswita”. W 1909 założył Muzeum Podolskie w Tarnopolu[1]. Przez pewien czas, m.in. w 1906 był członkiem c. k. Rady szkolnej okręgowej w Tarnopolu[3]. 4 lutego[4] 1906 uczestniczył w wiecu[5], 16 października1910 w obchodach grunwaldzkich w Czortkowie[6]. Po zamordowaniu namiestnika Galicji Andrzeja Potockiego przez Myrosława Siczynskiego zgłosił w starostwie w Tarnopolu przejście z obrządku greckokatolickiego na rzymskokatolicki, by zamanifestować odcięcie się od narodowego ruchu ukraińskiego[1].
Opracował Przewodnik po Muzeum Podolskim Towarzystwa Szkoły Ludowej w Tarnopolu (Tarnopol 1912). Był inicjatorem powstania i został wiceprezesem zatwierdzonego 23 grudnia 1911 Towarzystwa „Ziemia Polska”, mającego za cel utrzymanie polskiego stanu posiadania w kraju w zakresie własności ziemskiej[7]. Nauczanie kontynuował podczas pierwszej wojny światowej w polskich szkołach w Kijowie.
Był członkiem Ligi Narodowej przed 1914[8]. Od 1919 w służbie konsularnej Rzeczypospolitej. Od października 1919 konsul w Odessie, kontrolowanej wówczas przez Siły Zbrojne Południa Rosji gen. Antona Denikina. W pracy koncentrował się na akcji repatriacji Polaków. Wobec klęski Denikina i zbliżania się Armii Czerwonej do miasta 11 lutego 1920 przeprowadził ewakuację ostatniej grupy Polaków do Rumunii, a stamtąd, po odbyciu kwarantanny powrócił do Warszawy. 13 kwietnia 1920 mianowany przez Naczelnika Państwakonsulem generalnym w Królewcu, władze niemieckie udzieliły mu warunkowego agrément 2 lipca 1920, tuż przed przewidzianym przez traktat wersalskiplebiscytem na Warmii i Mazurach, ostatecznie przegranym przez Polskę. Po plebiscycie zajął się obserwacją działań władz niemieckich w Prusach Wschodnich wobec wojny polsko-bolszewickiej. Informował Warszawę o nieformalnej niemiecko-sowieckiej współpracy wojskowej, interweniował u władz niemieckich w związku z planami nielegalnego tranzytu przez Prusy Wschodzie dwóch dywizji sowieckich w przeddzień bitwy warszawskiej. Fakt przekroczenia przez Niemcy postanowień traktatu wersalskiego ujawnił wobec misji alianckich w Królewcu. Obserwował okupację litewską Suwalszczyzny i współdziałanie litewsko-sowieckie podczas wojny polsko-bolszewickiej. Materiały Srokowskiego zostały wykorzystane w pertraktacjach z Litwą, a po ich zerwaniu w październiku 1920 do uzasadnienia depeszy ministra spraw zagranicznych Eustachego Sapiehy do Ligi Narodów, zarzucającej Litwie złamanie neutralności wobec Polski. Po utworzeniu Litwy Środkowej przez gen. Lucjana Żeligowskiego (9 października 1920) zbierał materiał dowodowy na temat pomocy niemieckiej dla Litwy i działań radzieckich na Litwie[1].
Pod koniec maja 1921, po wybuchu III powstania śląskiego na polecenie premiera Wincentego Witosa przejął obowiązki delegata Polski na Górnym Śląsku, z poleceniem doprowadzenia we współpracy z Wojciechem Korfantym likwidacji powstania. W latach 1923–1924 wojewoda wołyński. Ze stanowiska tego został odwołany 29 sierpnia 1924 w związku z krytycznym stosunkiem do polityki państwowej wobec ludności niepolskiej na wschodzie, której to polityce zarzucał publicznie po odwołaniu ze stanowiska uzależnienie od interesów miejscowych Polaków i ignorowanie (szczególnie przez Stanisława Grabskiego) odrębności narodowej Ukraińców i nastrojów ludności prawosławnej.
Opracował podręczniki Geografia gospodarcza Polski (1931, 1939) i Geografia gospodarcza ogólna (1934)[1]. W maju 1931 został wyróżniony godnością członka honorowego Towarzystwo Szkoły Ludowej[9].
Był dwukrotnie żonaty, drugi związek małżeński zawarł w 1921 roku w kościele ewangelicko-reformowanym w Warszawie z Marią Stefanią z Balickich Batycką, zmarł bezpotomnie[10]. Przeszedł na kalwinizm. Pochowany został na cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie (kwatera F-2-11)[11]. Po śmierci Stanisława Srokowskiego zmieniono w 1950 nazwę wsi w północno-wschodniej Polsce z Dryfort na Srokowo. Jest patronem tamtejszej szkoły podstawowej.
MałgorzataM.SzostakowskaMałgorzataM., Stanisław Srokowski (1872-1950) – polityk, dyplomata, geograf., Olsztyn: Ośrodek Badań Naukowych im. Wojciecha Kętrzyńskiego, 1999, ISBN 83-87643-85-8, OCLC830221428. Brak numerów stron w książce