Podczas I wojny światowej (1914–1918) służył w wojsku niemieckim na froncie zachodnim, między innymi w bitwie nad Sommą. Trafił do szpitala z powodu zatruciakonserwą mięsną. Po zakończeniu hospitalizacji prowadził przy froncie lecznicę dla koni wojskowych. Został zwolniony ze służby przed końcem walk w 1918 i wrócił do prowadzenia swojej praktyki w Głogówku[3].
Z więzienia został zwolniony po miesiącu. Jako że w wyniku plebiscytu na Górnym Śląskuziemia prudnicka pozostała w Republice Weimarskiej, przeprowadził się do Katowic, które znalazły się w Polsce. Rozpoczął pracę jako kierownik wydziału weterynaryjnego w urzędzie województwa śląskiego. W 1925 został dyrektorem rzeźni miejskiej w Katowicach. W 1929 został członkiem Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego (członek nr 43304/1480)[1]. Ponadto organizował i był prezesem Polskiego Związku Lekarzy Weterynarii na Śląsku, a także prezesem Towarzystwa Ochrony Zwierząt i członkiem Rady Weterynaryjnej przy Ministerstwie Rolnictwa. W 1937 za namową prezydenta Warszawy został dyrektorem tamtejszej rzeźni. Podczas II wojny światowej odpowiadał za zaopatrzenie Warszawy w mięso[3]. Jego córki Marianna i Dorota brały udział w powstaniu warszawskim jako sanitariuszki[5].
Zmarł 22 marca 1964 w wieku 85 lat w Prudniku[5]. Został pochowany na cmentarzu komunalnym w Prudniku[7]. Jego imieniem nazwano jedną z ulic w mieście, znajdującą się na Górce, w okolicy starej cegielni Konrada Habla[6].
↑ abBogusławB.WyderkaBogusławB. i inni, Rocznik Ziem Zachodnich: Tom 2, Ośrodek „Pamięć i Przyszłość” [dostęp 2020-03-11](pol.). Brak numerów stron w książce
