Stanisław Mirosław Rosik (ur. 1969^[1]) – polski historyk, specjalizujący się w chrystianizacji, historiografii, religii Słowian oraz historii średniowiecznej Polski i powszechnej; nauczyciel akademicki związany z Uniwersytetem Wrocławskim^[2].

Urodził się w 1969 roku. Studia podjął w 1988 roku na kierunku historia na Uniwersytecie Wrocławskim. Zakończył je w 1993 roku zdobyciem tytułu zawodowego magistra. Ukończył ponadto teologię na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu oraz tamże podyplomowe studium dziennikarskie. Swoją pracę zawodową związał jednak z Uniwersytetem Wrocławskim, gdzie uczęszczał na studia doktoranckie Jednocześnie pracował jako asystent w Zakładzie Historii Polski i Powszechnej do końca XV wieku w tamtejszym Instytucie Historycznym^[3]. W 1998 roku uzyskał stopień naukowy doktora nauk humanistycznych w zakresie historii o specjalności historia średniowiecza na podstawie pracy pt. Interpretacja chrześcijańska religii pogańskich Słowian w świetle kronik niemieckich XI-XII wieku (Thietmar, Adam z Bremy, Helmold), której promotorem był prof. Lech Tyszkiewicz^[4]. Wraz z nowym tytułem otrzymał w Instytucie Historycznym stanowisko adiunkta. W 2011 roku Rada Wydziału Nauk Historycznych i Pedagogicznych Uniwersytetu Wrocławskiego nadała mu stopień naukowy doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie historii o specjalności historia średniowieczna Polski i powszechna, na podstawie rozprawy pt. Conversio gentil Pomeranorum. Studium świadectwa o wydarzeniu (XII wiek)^[5]. W 2015 roku prezydent Polski Bronisław Komorowski nadał mu tytuł profesora nauk humanistycznych^[2]. Poza działalnością naukowo-dydaktyczną na Uniwersytecie Wrocławskim jest w zarządzie Towarzystwa Miłośników Starożytności we Wrocławiu, które działa przy Ośrodku Badań nad Kulturą Późnego Antyku i Wczesnego Średniowiecza Instytutu Archeologii i Etnologii Polskiej Akademii Nauk^[1].

Zainteresowania naukowe Stanisława Rosika koncentrują się wokół zagadnień związanych z historią Polski i powszechną epoki średniowiecza, ze szczególnym uwzględnieniem chrystianizacji, historiografii, a także religii Słowian^[2]. Do jego najważniejszych publikacji należą^[6]:

• Udział chrześcijaństwa w powstaniu policefalnych posągów kultowych u Słowian zachodnich, Wrocław 1995.
• Interpretacja chrześcijańska religii pogańskich Słowian w świetle kronik niemieckich XI-XII wieku, Wrocław 2000.
• Gdy rodziła się Europa... Zjazd gnieźnieński, Wrocław 2001.
• Ad fontes. O naturze źródła historycznego, Wrocław 2004.
• Causa creandi. O pragmatyce źródła historycznego, Wrocław 2005.
• Bystrzyca Kłodzka. Zarys rozwoju miasta na przestrzeni wieków, Bystrzyca Kłodzka-Wrocław 2007, 2. wyd. Łódź 2018; współautorzy: Małgorzata Ruchniewicz, Przemysław Wiszewski.
• Cor hominis. Wielkie namiętności w dziejach, źródłach i studiach nad przeszłością, Wrocław 2007.
• Ilustrowany poczet królów i książąt polskich, Wrocław 2007.
• Bitwa pod Lutynią (1757). Historia i tradycja, Wrocław 2010.
• Conversio gentis pomeranorum. Studium świadectwa o wydarzeniu (XII wiek), Wrocław 2010.

• Prof. dr hab. Stanisław Mirosław Rosik, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2014-01-15] .
• Profil na stronie Instytutu Historycznego Uniwersytetu Wrocławskiego
• Przegląd Uniwersytecki Uniwersytetu Wrocławskiego, R. 21, Nr 3 (208), Wrocław 2015, s. 53–54.