W 1959 ukończył na Uniwersytecie Warszawskim studia w zakresie filologii polskiej. 21 lutego 1967 obronił w Uniwersytecie Warszawskim pracę doktorską Szkolnictwo powszechne dla mniejszości narodowych w Polsce w latach 1918–1939. W 1969 po likwidacji Pracowni Ustroju i Organizacji Oświaty w Polskiej Akademii Nauk kierowanej przez prof. Mariana Falskiego przeniósł się do Pracowni Dziejów Oświaty, a następnie Zakładu Historii Nauki, Oświaty i Techniki PAN. Habilitował się 11 czerwca 1974 na podstawie rozprawy Reforma szkolnictwa w Polsce w latach 1944–1948. Tytuł profesorski otrzymał 19 lutego 1981 roku. Od 1977 do 1984 roku pełnił funkcję zastępcy dyrektora Instytutu Historii Nauki, Oświaty i Techniki PAN (obecnie Instytut Historii Nauki PAN). W późniejszym okresie pracował w Wyższej Szkole Pedagogiki Specjalnej im.Marii Grzegorzewskiej.
Specjalizował się w problematyce historii oświaty i wychowania, zwłaszcza XX stulecia, w tym w zagadnieniach myśli pedagogicznej, oświaty dorosłych, edukacji mniejszości narodowych, problematyce prawnej szkolnictwa oraz wpływach ideologii i polityki na oświatę. Jest autorem części ogólnej, obejmującej lata 1939–1952, w tomie piątym syntezy Historii nauki polskiej pod red. Bogdana Suchodolskiego.
↑Spętana akademia, Polska Akademia Nauk w dokumentach władz PRL, materiały Służby Bezpieczeństwa (1967-1987), wybór, wstęp i opracowanie: Patryk Pleskot, Tadeusz Paweł Rutkowski, t. I, Warszawa 2009, s. 329-330.
