Urodził się w Kłobucku, w rodzinie Andrzeja i Julii z Ptaszkiewiczów[1]. Od 1901 roku uczył się w gimnazjum w Częstochowie i gdzie w 1909 roku uzyskał świadectwo dojrzałości. W czasie nauki w szkole wstąpił do Związku Młodzieży Postępowej, a po rozłamie w tej organizacji do Związku Młodzieży Postępowo-Niepodległościowej. W 1906 roku wstąpił do PPS-Frakcja Rewolucyjna i po ukończeniu szkoły był tzw. okręgowcem tej organizacji w Warszawie od czerwca 1909 roku.
Aresztowany 30 lipca 1909 roku przebywał w więzieniu do 30 listopada 1909 roku, otrzymał wtedy nakaz pobytu w Ostrowcu a potem nakaz opuszczenia kraju. Wrócił jednak i pod przybranym nazwiskiem kontynuował działalność w PPS w Zagłębiu Dąbrowskim i w Łodzi. W 1912 roku zagrożony aresztowaniem, zbiegł do Krakowa, gdzie prowadził dalej działalność w PPS.
W listopadzie 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego, rozpoczął służbę w 7 pułku ułanów. Był początkowo młodszym oficerem w szwadronie karabinów maszynowych, a od marca 1919 roku w 3 szwadronie liniowym. W grudniu 1919 roku został dowódcą szwadronu karabinów maszynowych, a następnie w kwietniu 1921 roku dowódcą kadry pułku, a w maju 1922 został dowódcą szwadronu liniowego. W składzie tego pułku uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W październiku 1922 roku został dowódcą odcinka „Brody”.
Od grudnia 1922 do września 1923 roku był uczestnikiem kursu w Centralnej Szkole Kawalerii w Grudziądzu, po ukończeniu którego został dowódcą szwadronu liniowego w 7 pułku ułanów. W październiku 1926 roku został przeniesiony do 23 pułku ułanów, gdzie początkowo był komendantem kursu dla podoficerów zawodowych, następnie od stycznia 1927 roku dowódcą szkoły podoficerskiej, a od lipca 1927 dowódcą dywizjonu szkolnego. W kwietniu 1928 roku został przesunięty na stanowisko pełniącego obowiązki zastępcy dowódcy pułku[3]. W czerwcu 1930 roku został przeniesiony do 2 pułku szwoleżerów w Starogardzie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[4]. 28 stycznia 1931 roku otrzymał przeniesienie do 7 pułku ułanów w Mińsku Mazowieckim na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[5]. 23 marca 1932 roku został mianowany dowódcą 11 pułku ułanów w Ciechanowie[6]. Na stopień pułkownika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 roku i 5. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[7]. Pułkiem dowodził do czasu przejścia w stan spoczynku w dniu 31 sierpnia 1938 roku[8].
Po wybuchu wojny zgłosił się ochotniczo do służby w Departamencie Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych. Uczestniczył w działaniach bojowych, uczestniczył w ostatnich walkach w rejonie Krasnobrodu, po czym powrócił do Warszawy.
Od początku związany z konspiracją, należy do Obozu Polski Walczącej, później został komendantem głównym organizacji Kadry Polski Niepodległej. W związku ze scaleniem tej organizacji z AK w dniu 26 lutego 1943 roku został wyznaczony na pełnomocnika komendanta AK ds. scalenia KPN z AK, ale już 21 marca 1943 roku Rada Naczelna KPN usunęła go ze stanowiska komendanta. W dniu 12 maja 1944 roku został aresztowany i osadzony na Pawiaku, skąd został zwolniony 28 lipca 1944 roku.
W czasie powstania warszawskiego od 4 sierpnia był komendantem Kwatery Głównej Dowódcy AK. W dniu 14 sierpnia został kwatermistrzem Grupy „Północ”, a od 26 sierpnia zastępcą dowódcy Grupy „Północ”. Po przejściu kanałami do Śródmieścia od 4 września zastępca komendanta Obwodu Śródmieście. We wrześniu 1944 roku został ranny przy ul. Chmielnej. Jego żona Zofia ps. „Siostra” oraz syn Janusz ps. „Rok”, również walczyli w powstaniu warszawskim[9].
Po kapitulacji oddziałów powstańczych, przebywał kolejno w Stalagu XI B Fallingbostel i oflagach w Bergen-Belsen, Gross-Born i Lubece. Po uwolnieniu z obozu przez wojska brytyjskie (2 maja 1945 roku) był komendantem Polskiego Obozu Oficerskiego pod Lubeką[9], zastępcą dowódcy okręgu polskiego w brytyjskiej strefie okupacyjnej Niemiec i przewodniczącym Oficerskiego Sądu Honorowego dla oficerów sztabowych.
Po demobilizacji w 1948 roku przebywał w Wielkiej Brytanii, w 1952 roku wyjechał do Nowego Jorku, gdzie zmarł. Pochowany na cmentarzu polskim w Doylestown, Pennsylvania, USA[9].
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
.png){kind=small}
(2).jpg)