W czasie służby w c. i k. Armii awansował na kolejne stopnie: kadeta–zastępcy oficera (starszeństwo z 1 września 1894)[13], porucznika (starszeństwo z 1 września 1895)[14], nadporucznika (starszeństwo z 1 listopada 1899)[15], kapitana (starszeństwo z 1 listopada 1909)[16] i majora (starszeństwo z 1 sierpnia 1916)[17].
2 listopada 1918 objął dowództwo nad organizującym się w RzeszowiePułkiem Piechoty Ziemi Rzeszowskiej[18][19][20][21]. 13 listopada 1918 generał Bolesław Roja zwolnił go z czynnej służby wojskowej i przeniósł w stały stan spoczynku[22][a]. 27 grudnia 1918 został formalnie przyjęty z dniem 1 listopada 1918 do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej z zatwierdzeniem posiadanego stopnia majora[24] i przydzielony do Okręgu Generalnego Kraków[25]. 7 lutego 1919 został odkomenderowany do Wydziału IX Sztabu Generalnego na stanowisko dowódcy Ekspozytury Wydziału IX SG dla Dowództwa Okręgu Wojskowego Przemyśl i Dowództwa „Wschód” we Lwowie[26]
3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 10. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 11 pp[36]. Następnie został przeniesiony do 38 Pułku Piechoty w Przemyślu i przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Przemyśl na stanowisko komendanta[37]. W lutym 1924 został przydzielony na stanowisko szefa Szefostwa Poborowego Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu[38]. W sierpniu tego roku, po likwidacji szefostwa, objął stanowisko inspektora poboru DOK X[39]. 1 grudnia 1924 został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 2. lokatą w korpusie oficerów piechoty (administracji)[40]. W lutym 1926 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i przeniesiony do Oddziału V Sztabu Generalnego jako oddziału macierzystego z pozostawieniem w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr X[41]. Z dniem 1 marca 1927 został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 30 kwietnia tego roku został przeniesiony w stan spoczynku[42].
↑Wg Jerzego Majki i Grzegorza Ostasza 15 listopada 1918 doszło w Rzeszowie do swoistego zamachu stanu. Legioniści oraz peowiacy podjęli próbę odsunięcia wyższych rangą oficerów „austriackich”. Kilku z nich nawet na krótko aresztowano. Po naradach w magistracie i wiecu oficerskim uchwalono odwołanie płk. C. Brücknera i mjr. S. Elgasa. Dowództwo pułku objął por. Bronisław Wilusz, rzeszowski adwokat, który – paradoksalnie – trzy dni wcześniej wrócił z frontu włoskiego z dużą grupą żołnierzy c. i k. Pułku Piechoty Nr 40. Krakowska Komenda Wojsk Polskich w nieco zachowawczy sposób podjęła się wyciszenia sporu. W rezultacie stanowisko dowódcy pułku przez kilka dni zajmowali równocześnie mjr S. Elgas i por. B. Wilusz. Ostatecznie usankcjonowano decyzje, które zapadły w Rzeszowie, i zdecydowano o czasowym przeniesieniu płk. C. Brücknera i mjr. S. Elgasa w stan spoczynku[23].
Jerzy Majka: 17 Pułk Piechoty. T. 24. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Ajaks, 1992, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. ISBN 83-85621-21-0.
