Stal Mielec występowała w najwyższej klasie rozgrywkowej w latach 1969–1979, 1980–1981, 1982–1984, 1985–1988, 1990–1992, 2006–2007, 2008–2009 i od 2010. W sezonie 2019/2020 po raz 30. przystąpiła do gry w ekstraklasie. W sezonach 2011/2012 i 2012/2013 grała ponadto w Challenge Cup i Pucharze EHF[2].
Do końca 2015 mecze w roli gospodarza Stal Mielec rozgrywała w hali sportowo-widowiskowej MOSiR w Mielcu (nazywanej potocznie „Hangar Areną”), mieszczącej 1924 osób. W związku z zamknięciem starej hali z powodu złego stanu technicznego, w 2016 przeniosła się do hali SP nr 7 w Mielcu (wcześniej: Gimnazjum nr 2), której pojemność wynosi 299 miejsc[3]. W 2019 rozpoczęła się budowa nowej hali sportowo-widowiskowej, mającej pomieścić ponad 3000 tysiące kibiców, na której swoje mecze ma rozgrywać SPR Stal Mielec.
Sezon 2023/2024 drużyna Handball Stal Mielec powróciła na obiekt Miejskiego Ośrodka Sportu i Rekreacji w Mielcu, przy ul. Solskiego 1. Swoje zmagania rozgrywa w hali sportowo-widowiskowej mieszczącej 3056 krzesełek dostępnych dla widzów.
Historia
Lata 1952–1997
W 1952 w Fabrycznym Klubie Sportowym Stal Mielec utworzono sekcję 11-osobowej piłki ręcznej. Zespół tworzyli głównie piłkarze nożni i siatkarze, występując przez dwa lata w rozgrywkach wojewódzkich. Następnie drużyna została rozwiązana. W 1963, kiedy w Mielcu wybudowano halę sportową, w Stali powstała sekcja 7-osobowej piłki ręcznej. Inicjatorem reaktywacji szczypiorniaka w Stali był Jan Paliwoda, natomiast pierwszym trenerem zespołu został Karol Mróz. W sezonie 1968/1969 mielecka drużyna zajęła w lidze międzyokręgowej 1. miejsce i po grze w barażu awansowała do I ligi[1].
W debiutanckim sezonie 1969/1970 w najwyższej klasie okręgowej szczypiorniści Stali zajęli 7. pozycję, a Kazimierz Tylko, który zdobył 120 bramek, został wicekrólem strzelców. W sezonie 1970/1971 mielecki zespół zajął w lidze 4. miejsce oraz wywalczył Puchar Polski. W trzech kolejnych sezonach Stal ocierała się o podium mistrzostw Polski, dwukrotnie zajmując 4. pozycję (1971/1972 i 1973/1974) i raz kończąc zmagania na 5. miejscu (1972/1973). W 1972 na igrzyskach olimpijskich w Monachium wystąpiło trzech graczy Stali: Franciszek Gąsior, Jan Gmyrek i Robert Zawada[1].
W sezonie 1974/1975 Stal Mielec została wicemistrzem Polski – ligowe zmagania zakończyła na 2. miejscu z dorobkiem 44 punktów w 36 meczach. Do zwycięskiego Śląska Wrocław straciła 11 punktów, zaś nad trzecią Anilaną uzyskała punkt przewagi[4]. Srebrny medal mistrzostw Polski szczypiorniści Stali zapewnili sobie w przedostatniej serii spotkań, rozegranej 15 i 16 marca 1975, kiedy dwukrotnie pokonali u siebie Wybrzeże Gdańsk (18:16 i 21:18), podczas gdy najgroźniejsi rywale (Anilana, Pogoń Szczecin i Pogoń Zabrze) stracili wówczas punkty[5]. Dwie porażki, w tym jedna bardzo wysoka, które Stal Mielec poniosła tydzień później w ostatniej serii meczów ze Śląskiem Wrocław (18:23 i 11:26)[4], nie miały więc już znaczenia dla układu tej części tabeli. W następnych trzech sezonach Stal Mielec zajęła w I lidze dwukrotnie 4. miejsce (1975/1976 i 1977/1978), a raz uplasowała się na 6. pozycji (1976/1977). W sezonie 1978/1979 mielecka drużyna zajęła 9. miejsce i po dziesięciu latach nieprzerwanej gry w najwyższej klasie rozgrywkowej została z niej zdegradowana[1]. O spadku Stali zadecydowała ostatnia seria spotkań (17–18 marca 1979), w której mielczanie zdobyli co prawda dwa punkty, pokonując Hutnika Kraków, jednak Korona Kielce, która również walczyła o utrzymanie, zdobyła trzy punkty i wyprzedziła ostatecznie w tabeli Stal[6].
Do I ligi Stal Mielec wróciła w 1980, jednak w sezonie 1980/1981 zajęła w niej 9. miejsce i po raz drugi została zdegradowana. W najwyższej klasie rozgrywkowej mielecki zespół występował później w latach 1982–1984, 1985–1988 i 1990–1992 (w tym ostatnim okresie w I lidze serii B), nie osiągając większych sukcesów. Pogarszająca się sytuacja finansowa klubu spowodowała, że po sezonie 1991/1992, w którym drużyna została zdegradowana do II ligi, zespół został wycofany z rozgrywek. Reaktywowano go w 1996, zgłaszając do rozgrywek III ligi w sezonie 1996/1997[1].
Lata 1997–2019
W czerwcu 1997 zarejestrowano Stowarzyszenie Piłki Ręcznej Stal Mielec (SPR Stal Mielec), które przejęło sekcję piłki ręcznej FKS-u Stali Mielec. W latach 1997–1999 drużyna występowała w III i II lidze, przez kolejne dwa lata nie była zgłaszana do rozgrywek seniorów. Ponownie przystąpiła do nich w sezonie 2001/2002, grając w II lidze. W sezonie 2003/2004 Stal awansowała do I ligi[1]. W sezonie 2005/2006 odniosła w niej 18 zwycięstw, zanotowała jeden remis i poniosła pięć porażek, kończąc zmagania z dorobkiem 37 punktów na 1. miejscu w tabeli (trzy punkty przewagi nad drugim Vive II Kielce), oznaczającym awans do Ekstraklasy[7]. W sezonie 2006/2007 najwyższej klasy rozgrywkowej Stal odniosła sześć zwycięstw, zanotowała jeden remis i poniosła 15 porażek. Z 11. miejsca przystąpiła do gry o utrzymanie – w sześciu decydujących o końcowej klasyfikacji meczach wygrała dwa razy, raz zremisowała i trzy razy przegrała, nie zmieniając swojej pozycji w tabeli (11.), a tym samym spadając do I ligi. W sezonie 2007/2008 Stal wygrała rozgrywki I ligi (19 zwycięstw w 22 meczach) i powróciła do Ekstraklasy. W sezonie 2008/2009 ponownie spadła do I ligi[1]. W sezonie 2009/2010 wygrała w I lidze wszystkie 22 mecze, awansując do Superligi[8]. Ponadto jej zawodnik Grzegorz Sobut, który zdobył 174 bramki, został królem strzelców rozgrywek.
W sezonie 2010/2011 Stal Mielec wygrała 11 meczów, jeden zremisowała i 10 przegrała. Z 4. miejsca w tabeli przystąpiła do gry w fazie play-off. W ćwierćfinale pokonała Warmię Olsztyn (34:29, 28:34, 41:32), natomiast w półfinale przegrała z Vive Kielce (29:40, 26:46, 28:44). W rywalizacji o 3. pozycję zmierzyła się z MMTS-em Kwidzyn. Po pierwszych dwóch meczach w Kwidzynie był remis 1:1, także dwa kolejne spotkania rozegrane w Mielcu nie wyłoniły zwycięzcy. Dopiero piąte spotkanie, które odbyło się 1 czerwca 2011 w Kwidzynie, zadecydowało o brązowym medalu – Stal przegrała w nim różnicą jednej bramki (23:24), kończąc rozgrywki na 4. miejscu[9]. Rundę zasadniczą sezonu 2011/2012 Stal ponownie zakończyła na 4. miejscu (13 zwycięstw, jeden remis, osiem porażek). W ćwierćfinale play-off pokonała Azoty-Puławy (28:23, 21:28, 25:23), natomiast w półfinale przegrała z Vive Kielce (23:36, 24:42, 26:42). W rywalizacji o 3. miejsce ponownie zmierzyła się z MMTS-em Kwidzyn. W spotkaniach, które odbyły się 12 i 13 maja 2012 w Kwidzynie oraz 19 maja 2012 w Mielcu, odniosła trzy zwycięstwa (34:33, 31:27, 33:27), zdobywając brązowy medal mistrzostw Polski[10]. W sezonie 2011/2012 Stal Mielec przystąpiła ponadto do gry w Challenge Cup, w którym w 3. rundzie przegrała z greckim AC Diomidis Argous (54:57 w dwumeczu, który odbył się w Mielcu), odpadając z dalszej rywalizacji[2].
W rundzie zasadniczej sezonu 2012/2013 Stal Mielec odniosła 14 zwycięstw, zanotowała jeden remis i poniosła siedem porażek, plasując się na 3. miejscu w tabeli. W ćwierćfinale play-off przegrała z MMTS-em Kwidzyn, co uniemożliwiło jej walkę o medale. Ostatecznie zakończyła rozgrywki na 5. pozycji, pokonując najpierw Piotrkowianina Piotrków Trybunalski, a później KS Zabrze[11]. W sezonie 2012/2013 Stal przystąpiła również do gry w Pucharze EHF. W 1. rundzie zdecydowanie pokonała turecki Nilüfer Belediyespor (84:50 w dwumeczu, który odbył się w Mielcu), natomiast w 2. rundzie, której spotkania rozegrano 13 i 20 października 2012, przegrała z duńskim Team Tvis Holstebro (29:26 w Mielcu i 24:30 w Holstebro)[2]. W sezonach 2013/2014 i 2014/2015 mielecki zespół nie przebrnął w fazie play-off ćwierćfinału, kończąc zmagania na 5. i 6. miejscu. W sezonie 2015/2016 zajął w Superlidze spadkową, 11. pozycję.
W 2016 klub samodzielnie powołał spółkę akcyjną, aby ubiegać się o grę w tworzonej lidze zawodowej[12]. W czerwcu tego roku Rada Miasta Mielca zgodziła się na przekazanie Stali 1,313 mln zł na spłatę zadłużenia i bieżącą działalność[13]. Pod koniec lipca 2016 Stal uzyskała licencję na grę w Superlidze[14]. W rundzie zasadniczej sezonu 2016/2017 wygrała osiem meczów i 18 przegrała. Z dorobkiem 18 punktów uplasowała się na 11. miejscu w tabeli zbiorczej i 5. pozycji w grupie pomarańczowej. Przystąpiła następnie do gry o dziką kartę do fazy play-off – przegrała jednak 11 i 13 kwietnia 2017 z Górnikiem Zabrze (27:28, 27:34), nie wywalczając awansu[15]. Trafiła następnie do grupy Suzuki, walcząc o Puchar Superligi. W pięciu meczach odniosła jednak tylko jedno zwycięstwo, kończąc rywalizację na ostatnim, 6. miejscu[16]. Ołeksandr Kyryłenko otrzymał nominację do tytułu najlepszego rozgrywającego Superligi, a grający trener Krzysztof Lipka został nominowany do tytułu najlepszego bramkarza rozgrywek[17].
W sezonie 2017/2018 Stal odniosła w Superlidze 11 zwycięstw i poniosła 19 porażek. Z dorobkiem 34 punktów zajęła 7. miejsce w grupie pomarańczowej i 12. w tabeli zbiorczej[18]. Rozgrywki zakończyła 14 kwietnia 2018, przegrywając na wyjeździe z Gwardią Opole (27:37). Najlepszym strzelcem mieleckiej drużyny był Wiktor Kawka, który zdobył 124 gole[19]. W Pucharze Polski Stal dotarła do 1/4 finału, w której 14 marca 2018 przegrała z Gwardią Opole (33:36). W rundzie zasadniczej sezonu 2018/2019 mielecki zespół odniósł pięć zwycięstw i poniósł 21 porażek. Z dorobkiem 16 punktów uplasował się na 13. miejscu w tabeli[20]. W rywalizacji o utrzymanie wygrał cztery mecze (w tym dwa po serii rzutów karnych), a sześć przegrał. Przed ostatnią kolejką znajdował się na ostatniej pozycji w tabeli, oznaczającej spadek do I ligi. W kończącym sezon spotkaniu z Zagłębiem Lubin, rozegranym 22 maja 2019 na wyjeździe, Stal odniosła jednak zwycięstwo (30:26), natomiast jej bezpośredni rywal w walce o pozostanie w Superlidze, Arka Gdynia, przegrała po serii rzutów karnych z Wybrzeżem Gdańsk. Takie rozstrzygnięcia spowodowały, że do I ligi została zdegradowana Arka, a mielecka drużyna przesunęła się w tabeli na przedostatnie miejsce, gwarantujące grę w barażach[21]. W rozegranym 25 i 29 maja 2019 dwumeczu barażowym o utrzymanie Stal pokonała Nielbę Wągorowiec (35:28; 29:25) i pozostała w Superlidze[22]. W trakcie sezonu 2018/2019 doszło do trzech zmian na ławce trenerskiej Stali. Najpierw Krzysztofa Lipkę zastąpił Tomasz Sondej, później drużynę prowadził Michał Przybylski, a w decydujących spotkaniach trenerem był Marcin Basiak.
Sukcesy
„Hangar Arena”, w której Stal Mielec rozgrywała mecze domowe do końca 2015
